ve bir sabah sırt çantamı takıp,arkamda ne varsa bırakıp,yollara vurmaktan korkar oldum kendimi. kimseyi düşünmeden,istemeden,görmeden,düşlemeden.. yüklerden kurtuluş mu olur,kaçış mı bilmiyorum. mutluluk mu olur mutsuzluk mu bilmiyorum..çantama bir adamı da sığdırabilirsem eğer her bir şeyleri bırakıp bir gün gidebilmeyi düşünür oldum.
Herşeyi bırakıp gitmek yürek ister..Hepimizin zaman zaman tekrarladığı, iç geçirdiği bir istek olarak, hayatımızda uslu uslu oturur.
Bir yere gideceğimiz yoktur...
Ne gidecek gücümüz vardır ne de koşullarımız uygundur...zaten aynı kafa, aynı bakış açısıyla, aynı pencerelerinle, Malezya'da olsan ne yazar, Uganda'da da olsan ne yazar?
Sen aynı sen olduktan sonra...
Bak dediğin gibi oralara gitmek içinde para lazım. Rahat yaşamak içinde. ister burada kal, ister dünyanın öbür ucuna git. Paran varsa ordada rahatsın yoksa her yerde zor.
içinde bulunan durumdan boğucu derecede rahatsız olmak. Zaman zaman demek yanlış olur, sık sık düşündüğüm fakat belli işleri hallettikten sonra kendimi yollara vuracağım eylemdir. Tanımadığım insanları dinlemek, yardımcı olmak. Çok sıcak bir günde yürüyüp, durmayan arabalar için hayıflanmak. Gördüğüm güzel manzara karşısında oturup, içten bir "vay be" demenin tadını almak istiyorum.
