3 aralik 2008 hertha berlin galatasaray maci 'nda sonra alman insanının içinde bulunduğu haleti ruhiye. onlar ki neredeyse yarım asırdır birlikte yaşadıkları türkler'i asla kabul etmez, asla bir kardeş, bir insan olarak görmezler *. o lavuklar ki ne zaman bir alman takımı bir türk takımını yense ertesi gün ve hatta hafta boyunca (tuttuğu takımın önemi yok) gördüğü her türk'le taşak geçerler. zaten her ortamda en ağır ve pis işin * yaptırıldığı türk bir de bu taşak malzemesi olma olayına çok içerler. hep içten içe ah bir türk takımı, bir fener, cimbom, beşiktaş, trabzon bir alman'ı yense de şöyle bir bayram yapsak, bir ayar versek şu ibnelere. ama yıllar boyu ciddi bir başarı gözlenemez tabi, alman ekolü ya mına koyyim, türk takımlarının şerefli mağlubiyet yılları bunlar.
peki ya şimdi... dün galatasaray maçını izlerken bir ara tribünleri gösterdi yönetmen, lan valla gözlerim yaşarıyordu be. beşiktaşlı da vardı ama asıl sahne fenerbahçe formalı bir elemanla galatasaray formalı bir eleman omuz omuza zıplayarak galatasay lehine tezahürat yapıyordu. gurbet elde yukarıdaki paragrafta anlattığım ezilmişliğin, hor görülmüşlüğün acısını çıkarıyorlardı. allah'ım sana binlerce kez şükürler olsun ki galatasaray aslanlar gibi oynadı * onca kardeşimizin yüzünü kara çıkarmadı. koskoca olimpiyat stadı lan, 40 bin türk... meşaleler yanınca ne harika bir manzara çıktı ortaya. oradaki fanatiklikten uzak, yalnızca türk olma şartının arandığı taraftarlığı keşke ülkemizde de görebilsek, kendi adıma bunu çok isterdim. arsenal'e yenilen bir fenerbahçe için çok üzüldüm, ona üzüldüğümden çok dünkü maça sevindim. keşke metalist'i de yenselerdi be bir beşiktaşlı olarak 2 kat sevinirdim ama sağlık olsun. inşallah kadıköy'de final oynayacak cimbom, ben de 150 euro bulabilirsem maçı tribünde abberline'la birlikte izleyecem. gelirsin dimi lan?
