öyle anlar gelirki başa..herkes üstüne üstüne hücum eder..
ölümüne yalnızlık istersin..herkesten iğrenirsin..belkide hayatın hakikatini o anda keşfedersin..
nefret etmekten ziyade insanların çoğuna karşı güven ve iyi niyeti kaybetmektir. yılların getirdiği reddediliş, kazık ve hayal kırıklığının zirvesinde '' ne kadar az insan o kadar iyi '' dersiniz artık.
çevrende seni anlayacak bir tane bile insan göremediğin anda hissettiğin durumdur. kızarsın, bağırırsın ama herşey aynıdır, sen yine derdini kimseye anlatamazsın, kimse de senin boşa konuşmadığını düşünmez. duyarsız insanlarla çevrilidir dört bir yanın, insana insan gibi değil eşya gibi davranırlar. sen boğuldukça boğulur, bir çıkış yolu ararsın.
büyük bir kalabalik icinde kendini yalniz hissederken, bununla yetinmeyip daha da yalniz kalmak isterken, cok deger verdigin insanlarin bile yakinligini hissedemezken, kocaman bir boslugun icine düsmüsken yapilabilecek eylem.
kendinden memnun değilse insan yaşamında diğerlerinden otomatikman nefret eder zaten.saçıyla, başıyla yani fiziki görünüşüyle alakalı bir kinden çok başardığı veya başaramadığı işlerin yekûnüdür.çok da sürmez zira insan görüyor ki bu mod çok fazla enerji harcıyor ve de bunun farkına varınca insan rapcileri bile sevmeye başlıyor *, ne biliyim kapşonlu bir sweatshirt alıp onun isyanını yansıttığı sikko ritmli parçalarını delicesine kafamı ileri-geri sallayarak onaylamak istiyorum "he abi...haklısın abi...doğru abi" formunda.çocukluğuma verebileceğim tek bir öğüt olsaydı sanırım bunu tembihlerdim: "nefret etme kimseden, nefret hiçbir şeyi çözmüyor."
