Günümüzde yapılabilecek en güzel hayat stratejisi bu olsa gerek. Kimseyle düşman olmayacaksın ama dostum diyede kollarını açmayacaksın. Fazla samimiyet bir süre sonra yüzsüzlük olarak karşımıza çıkabiliyor ve canımız sıkılıyor.
Samimi olmak iyi güzel ama kankaya bağlayınca birini her gün beraber oluyorsun onunla. O zaman da boku çıkıyor samimiyetin. Bir süre sonra anlaşmazlıklar başlıyor. Sonuçta kanka da olsa iki ayrı kafa nereye kadar uyuşabilir? O yüzden fazla samimiyetten yana değilim. Birkaç günde bir görüşmek gerekir aynı insanla.
