herkesle iyi anlaşan insandan bile üstün olan insandır. überdir, süperdir bu insanlar.
ama karaktersizdir. çünkü bir insanın herkesle çok iyi anlaşması ancak kişiliğinin oturmamasından, nereye çeksen oraya gelmesinden, lastik gibi uzamasından, denizden yeni çıkmış balık gibi elinizden kaymasından kaynaklanır.
karakteri oturmuş insanın bir duruşu vardır hayata karşı. bir siyasi görüşü, bir hayat felsefesi, bir inanışı. ve ne yazık ki rengini belli ettiği an, bazıları tarafından hoş karşılanmayacaktır.
şimdi buraya gelip de, ne alakası var salak, seviyeli olarak her konuda tartışmayı bilen medeni insanlar böyledir gibi sözler eden arkadaşların ergenliğine veriyorum.
etliye sütlüye karışmadan takılan sevgi pıtırcıklarıdır onlar. onlar ki sevgi kelebekleridir. yaz kardeşim yaz, çatır çatır yaz. bırak eksilesinler, bırak sevmesinler seni burda n'olacak ki.
sevmeyenin çok olsa da anlayanın az olsun yetmez mi sana?
nedense en hoşlanmadığım insan karakterine tekabül ediyor. herkesle anlaşmak zorundayız zaten kimi durumlar, ama o sevgi pıtırcıkları girince işin içine sünepe ve sevgisinden emin olamayacağım insanlar geliyor gözümün önüne. (bkz: benden uzak olsun)
acilen herkese sevgiyle yaklaşan insana dönüşmesi gereken insandır. zira herkesle iyi anlaşılmaz. hem herkesle iyi anlaşan insan yavşaklığı diye bir şey de var. her salataya doğranan domates misin sen diye sorarlar adama.
Samimiyetine güvenmedigim insandır. Bir kisinin herkesle anlasmasi demek kendi kişiliğini gizleyip nabza göre serbet vermesi demektir ki bence yanlış birşeydir.
Kimseden beklentisi olmayan insanlardır aslında. Ben birebir bu insan tiplemesine giriyorum ve kendi perspektifimi şu negatif genelleme adına belirtmek isterim.
Herkesle iyi geçinen biz tipler aslında "nabza göre şerbet" yapmayız veya "özümüzde karaktersiz olup duruma göre karakter taslamayız". Çoğunun karaktersizlik olarak gördüğü şey aslında bizim karakterimizin ana direğidir: Biz herkesle iyi geçinmeyi severiz değil aslında olay, ama biz şahısların kendilerinden kaynaklı sorunlara bulaşmak ve etrafımızdaki insanları da bulaştırmak istemeyiz. "duruş göstericem" diye kasılıp ortalığı germeye ve gerilmeye lüzum duymayız. Bizim duruşumuz pozitif olmaktır çünkü zaten. şahsi mantalitem "Herkese karşı pozitif ol, seni sevmeyen zaten senle takılmaz, senle konuşmaz." neticede kimse kimseye muhtaç değil. Ama toplumun genelinde malesef şu güvensizlik algısı var, "biri herkese çok iyi davranıyorsa o kişilerden bir medet umduğundandır" diye. Oysa ki kazın ayağı başka.
Herkesin sorunları dertleri kendine. Ben de onlara bulaşmak veya kendi dertlerime başkalarını bulaştırmak istemem. Eğlenmek varken neden gerilelim? Zaten karşıdaki insan beni geriyorsa benim duruşum ortamı germek değil, "müsadenizle" deyip orayı derhal terketmektir. Hayat kısa. Duruş göstericem diye gerginliklere maruz kalıp üzülmenin gereği yok.
zaten bu yüzden bölünmedik mi? sen onu sevemezsin o şu fikirden, sen onunla anlaşamazsın, o şu görüşten, o şu partiden, o şu takımdan bla bla.
sonra bu adamlar kötü oluyor. bu adamları bölenler ise masum sevgi pıtırcıkları.
bu tip benim. ama herkesle dusuncem ayni değil. yavsaklik da yapmam. sadece ortak yönler bulmaya çalışırım. sonuçta hepimiz insanız.ayni duyguları yaşıyoruz. ne bu nefretiniz cidden anlamadım.
