çocuk ergenliğe girene kadar çocuk için sorun yoktur. hatta sevgiyle büyür, mutlu bir çocukluk geçirir. ancak ergenliğe girdikten sonra çocukta ister istemez bir "ben artık çocuk değilim" diye kendini kanıtlama çabası oluşur. çocuk bunu göstermek için kıçını yırtarken ebeveynler her fırsatta kendisini insanların önünde canım cicim diye severse çocuğun gururuna dokunur, hırçınlaşır. Genelde bu tip aileler bu alışkanlıklarından vazgeçemezler... çocuk artık ergenliğini atlatmıştır. iş hayatına atılmaya hazırlanmaktadır ve çevresinden saygı görmesi gerekmektedir. çocuk kendisini bir şekilde geliştirip yeterli donanıma sahip olduysa bile bu aileler belirli zamanlarda ortaya çıkıp, ciddi birşeyden bahseden çocuğu mıncıklayıp tekrardan bir daha saygı duyulması imkansız hale getirirler ...
tüm bunlara ramen, geçirilen mutlu çocukluğun hatrına bu eveynler gene de büyük bir sevgiyi hak ederler.
çocuğun yaşına göre doğruluğu yalnışlığı değişen eylemdir. 17-18 yaşına gelen çocuğunu bayramda seyranda herkesin önünde bizimkide pek yakışıklı oldu diye yanaklarından yakalarsan olmaz yani, tamam şimdiye kadar oldu ama bundan sonra olmasın. (bkz: beyaz sayfa)
çocuğuyla gurur duyan yada hava atan ebeveyndir.
Kimi zaman çocuğunda hoşuna gidebilir. Kimi zamanda çocuk aşağılık duruma düşebilir. Özellikle büyük yaşlarda. ebeveynin asla kötü bir niyeti yoktur ancak çocuğun yaşındaki insanlar aynı şekilde düşünmez. Alay konusu olabilir. ilkokul a anne ile gitme konusu gibi.
