Özellikle şu çağda hemen Herkesin kendisiyle gereğinden fazla meşgul olduğu gerçeğidir.
Burada kimi Yazarlara denk geliyorum bazen.
Bunlar edebiyatla az buçuk ilgili, şöyle böyle kitap okuyan, yarı bilinçli, yarı kültürlü duygusal kimseler...
Onların kendilerine düşkünlüğünü daha kolay anlayabiliyorsunuz. Bu kimseler biraz daha uzun, biraz daha özenli yazıyorlar.. yazmasına yazıyorlar ama kendilerine hapsolmuş gibiler. Kendilerini yazıp duruyorlar. Kendilerinden bahsetmelerinin nedenlerini bilen biri olduğum için anlayışla karşılayabiliyorum. Zaman zaman Elestiriyorum da. Okurken yapıyorum bunları.
Belli ki Önemli olduklarını düşünmek, hissetmek istiyorlar. Ya da artık bunu sorgulamıyorlar, buna inanmışlar. Okurun da yazdıklarını kendileri gibi ilginç ve önemli bulacagını umuyorlar.
Meşguliyetin türüne göre engelliyici, kısıtlayıcı ya da yeni yollara, yeni ufuklara taşıyıcı olabileceğini biliriz. Bizler kendimize düşkünlüğümüzün bedelini ödüyor, ödetiyoruz.
Günümüzde kafaca Gelişmenin birinci kuralı kendinden uzaklaşmayı becerebilmektir. kendimizle ilgili başkalarının kafalarında oluşturmak istediğimiz imajla değil. Kendimizi yeniden oluşturmakla meşgul olmalıyız. O zaman bambaşka kaygılara ve önceliklere sahip oluruz.
