Ling Yu gayet akıllı, gayet yaşlı bir Çin hükümdarı idi.Gelişmeyi o kadar severdi ki, halkın geçmiş ile hiçbir ilişkisi kalmamasını temin etmek için bütün eski kitapları yakmıştır. Halk onu çok büyük bir hükümdar sayar, çok severdi. Afyon tarlalarını şenlerdirmiş; esrarı, haşhaşı kulanmayı serbest bırakmıştı.
Bir sabah imparatorun afyonu patlamış, sarayın büyük bahçesinde, havuzların etrafında allı, mavili, yeşilli, sarılı, morlu kelebekler uçuşan billur bir köşkte, dünya ve üzerindekiler hakkında düşünüyordu. Yeni düsturlar, yeni hikmetler tasarlıyordu. Huzuruna yardımcılardan biri girdi. Saygıyla eğildi ve aralarında şöyle bir konuşma geçti:
-Efendimiz, baş müneccim geldi, mutlaka size bir şey arz etmek istiyor!
-Baş müneccim, şimdiye kadar hiç böyle habersiz gelip bir şey söylememişti. Tuhaf! (imparator, başını salladı.) Acaba ne söyleyecek?
– Gayet mühim bir şeymiş efendim.
– (imparator düşündü. işler yolunda gidiyordu.Öyle mühim bir şeyin olma ihtimali yoktu.) “Gelsin!” buyurdu.
Huzuruna giren baş müneccim, resmi selamlamasından sonra şöyle dedi:
-Ah efendim,gayet korkunç bir felaket bizi tehdit ediyor!
imparator hayret etti! Görünürde savaş, kıtlık, ihtilal, isyan ve başkaldırma gibi bir şey yoktu. Badem gözlerini süzerek dedi ki:
-Yanılıyorsun!
-Hayır efendim, muhakkak bir felaket!
-Savaş mı?
-Hayır.
-ihtilal mi?
-Hayır
-Ya ne ?
-Bir yağmur , efendim.
-Yani tuğyan ya da büyük bir sel felaketi mi?
-Hayır, yalnız yağmur.
imparator, düşündü. Hakikatten felaket korkunçtu. Bu tahmininde yanılıp yanılmayacağını tekrar sordu. Zavallı adam, bundan son derece emindi. Sarayda tüm vezirler toplanıp aylarca toplantı yaptılar. Sarayın her yerini temiz sularla kapladılar. Sonunda korkunç yağmur başladı. Yağmurun suyunu içen herkes deliriyordu.
Sonunda tüm köy halkı delirdi. Sarayın etrafına toplandı. imparator ve askerleri düşündü. Askerlere herkesin içtiği sudan içmelerini söyledi. Askerler isyankar bir tavır gösterdiler. O kadar delinin arasında artık yiyecek de bittiği için aç kaldılar. imparator akıllı kalsak ne olacak deyip suyu ilk imparator içti. Ve delilerin arasına karıştı. Diğerleri de içti ve ortada bir sorun kalmadı.
Gel zaman git zaman, delilerden oluşan böyle bir düzende, sonradan tekrar akıllı olanlar deli diye tımarhaneye atılmışlar. Deliler ise hem keyif sürmüş hem de güçlerini korumuşlar böylece.
Güzel bir hikaye. Yine çok eğlenceliydi. Okurken çok zevk aldım. Ama özetini çıkarmak bir hayli zor oldu. Ancak bunun sonunda zorlukları yenmeyi de iyi bir şekilde öğrenmiş oldum. Kıssadan hisse, herkesin deli olduğu yerde akıllı olmanın bir faydası yoktur. Yine hikayenin sonuna bakılarak da şu da düşünülebilir: Bazen aslında bizleri yönetenler, gücü elinde bulunanlar kendilerine doğru yolu gösterenlere delilermiş gibi davranabilirler. Kısacası, güç, servet ya da yetki insanların aklını başından alabilir. Başka bir yönüyle de çoğunluğa uymak, bazen delilerle deli olmaktan farksızdır aslında.
