Son yıllarda Türkiye'de her şeyin olduğu gibi bunun da bokunun çıkarıldığı hade. 1-2 karşılık gören örnekten sonra tavuk dönerci açar gibi, çiğ köfteci açar gibi olur olmaz herkesin hayatını film yapıyorlar. Aman bir şeyin de bokunu çıkartmadan bırakmayın...
müslüm filmiyle başlayan biyografik film yapma furyası. sonrasında dilberay, murat göğebakan, bergen, cem karaca'ya kadar gitmiştir. seyirciye en azından gerçek bir hikaye anlatılıyor olması, sanatçının filmi mutlaka izleyecek hayran kitlesinin garanti görülmesi gibi unsurlar bu janrı yapımcıların gözdesi haline getirdi.
müslüm baba'nın hayatı film yapılmayacak gibi değildi. çok derin acılar ve trajediler barındırıyordu. o film iyi işlenmişti ve oyunculuklar harikaydı. ama bunun gazına gelerek daha acemi ve alt seviye işler çıkmaya devam etti.
bir film ne olursa olsun kurmacadır, yaratıcı drama unsurlarından beslenir. hayatı film yapmaya değecek insanlar, değmeyecek insanlar vardır. ölülerin cevap hakkının olmaması da yapılan filmi manevi açıdan ağır yük haline getirir.
doğru şekilde senaryo yapısı oluşturulmayan, merak unsuru barındırmayan filmler tırt kaçıyor ve filmi daha iyi çekilen insanın yanında sanki ölen kişinin hayatı daha değersiz ve sıkıcı bir şekilde lanse ediliyor. hiç yapılmasın demiyoruz ama bu kadar da olmamalıydı.
