bir konu üzerinde mantık yürütüp sonuçlarıyla beraber her şeyi gözetip kendisine bir yol çizen insanları hep kıskanmışımdır. en kötü alışkanlıklardan birisi üstünü kapamak, atlamak olsa gerek. başka bir şeye inanma isteği de olabilir. yine de gariptir.
kendimi bir başkasının yerine koyup öyle bakıyorum mesela bazen "o olsaydı ne derdi?" diye. ama yine de bir anlamı olmuyor. değişkenler var. zorunluluk olarak gördüğümüz, bitmesini istemediğimiz bir çok şey var. anlarım. ama bariz olanı niye görmeye çekinir ki insan? tutan nedir?
