çanakkaleli olan varsa iyi bilir. boğazın kenarında şakirin yeri diye bir çay bahçesi vardır. her daim kalabalıktır. işte bu mekanda her daim söylemek isteyip de söylenemeyen sözdür.
çiçek abbas' ın şakire inceden verdiği ayar diyaloğunun özetidir.
a: evet arkadaşlar, minibüsümüzü almışık. bundan sonra alibeyköy hattında çiçek abbas'ın da minibüsü çalışacak. herkese benden çay !..
s: ben istemem!
a: peki...şakir'e çay yok.
s: ne demek şakir?
a: adını mı değiştirdin ?
s: sen bana nasıl şakir dersin lan kelek?
a: ne diyem, mesela, mahmut mu diyem? şakiiir?
s: şakir abi, dayı, ağa diyeceksin.
a: o günler bitti, şakirrr.
s: ne demek bitti?
a: baya bitti demek, ikimizin de minibüsü var, kardeşinim artık şakirrr.
s: vay anam benim. kardeşim abbas'a bak be, ne çabuk bitirim oldun be anam?
a: oluruz be anam.
s: ulan bu kıyafetlerle şebeğe dönmüşsün lan ayı. güya beni taklit ediyo ha!
a: lan biz yiğidin harman oldugu yerden gelmişik, lavuk...
