neredeyse tüm masallarda gördüğüm ve sinir olduğum durum.
aslında sadece masallarda değil -ama çoğunlukla masallar- tüm filmlerde tüm hikayelerde, romanlarda herkes mutlu olur ve sayfayı bir çevirirsiniz ki o da ne bitmiş.
o kadar acıyı, hüznü, kederi sayfalarca anlattın ağlantın bizi ey yazar mutluluğu niye iki cümleyle sınırladın.
ve prens ve prenses kavuşur sonsuza dek mutlu yaşarlar.
ee sonra! mutlu yaşarlar da ne yaparlar. birlikte yaşadıkları mutlu anlar neler.
tüm çoçukların, zihnine bunları aşıladıktan sonra da büyüyüp geliştiklerinde mutluluğu nasıl yaşayacaklarını bilmezler zavallı çoçuklar. çünkü onlara mutlu olduğu anda hikayenin bittiği öğretilmiştir yıllarca.
işte bu yüzden insanlar tam mutlu oldum derken ayrılıyor.
herşey güllük gülüstanlıkken kavga ediyor.
(bkz: cok dertliyim bu konuda sözlük)
