En son 2007'de açılmış olan başlık. Şimdi huzurlu bir evde oturup bütün aile fertlerinin toplandığı bir aile yemeği yemek vardı. Ya da newyork'ta aşk yaşamak vardı sonu güzel biten. Ya da sonu güzel başlayan mı denmeli bilmiyorum. Neyin başlangıç olduğu, neyin bitiş olduğu konusunda çelişkilerdeyim . Yani kafam biraz karışık. Bir kupa kahve içip bütün huzuru o anda toplayabiliyorum bazen. Bazen bir eve bakıyorum ve orada derin hayallere dalıyorum. Sonra aklıma geliyor herkes kendi acısına ağlar, sen dertlerinin içinde tek başına boğulursun. Böylece sen de sadece kendi acınla başbaşa kalıp onlar gibi olursun. Kendimle arkadaş olduğumda anladım bunu. Birbirimizle dertleştik, hayallerin arasında kaybolduk bazen, bazen boğulduk, bir gün milli yüzücü gibi yüzmeyi öğreneceğiz belki, belki de derin suların içinde sessizce kaybolacagiz. Ormanlarda ve şehirlerde rüzgarın çıkardığı uğultu olacağız, yürüdüğünüz asfaltta asfaltın sesi olacağız, bir yaprağın ağaçtan yere düşerken çıkardığı minik çıtırtı olacağız. Şehrin sessiz çığlığı olacağız belki..
