lisede arkadaşlarla efes extra'larla dolu masalarda ülkeyi kurtarmaya çalışırken daha akla yatkınını savunduğumuz önerme.
o zamanlar ne kadar farklı şeyleri savunuyorsak savunalım, bu ülke için bir yıl boyunca hepimiz sadece patates yiyebilecek para karşılığında çalışmayı göze almıştık.
bu şekilde ülkenin dışa bağımlılıktan kurtulacağını falan sanıyorduk. sonra biz büyüdük ve kirlendi dünya,
ya da hep öyleydi de biz farkında değildik. *
ilkokuldaki sıra arkadaşım. bir milyon değil de, yüz bin lira diye hesaplıyordu o zamanlar. ardından bana ortaklık teklif etti bu işle ilgili, sonra epey düşünüp kendimize yediremeyip onun yerine çantamızdaki kalemi, silgiyi, kalemtıraşı, uçları falan satmaya başlamıştık. okulda kullanacağımız eşyaların çoğu tükenince bunun karlı bir iş olmadığını farkettik. son uç kutusu boşaldığında, son kalem satıldığında beyaz adam paranın derste kullanılmadığını anladı.
son günlerde enteresan başka bir versiyonu ortaya çıkan vaka. adam bir sürü evin kapısını çalıp "beni şükrü abi yolladı, on tl verecekmişsin" diye diye, nasıl becerdi ve millet nasıl gaza gelip verdiyse, bayağı bir köşe olmuş. sonunda yakayı ele vermiş.
