korktuğum eşik ve sanırım artık kaçamayacağım. Bir insanın sizi zorla sevmesini bekleyemezsiniz ve daha fazla yıpranmaktansa, bir seferde kesip, kurtulmanız gerekir. ben de tam olarak böyle bir durumdayım.
sevmekten vazgeçme değilde, senden gitmelerine alışma olabilir. bazen hiçbir şey yapmamak en iyisidir. sevdiğin insanları rahat bırakmak ve sonra beklemek lazım , kimin senden gittiğini görmek için. gidenler sevmekten vazgeçti sanabilir belki ama sevmediği için hissetmemiştir.
bu sıralar neresinde olduğumu sıkça düşündüğüm bir eşik.
ilk tanışma, hoşlanma ve ardından buluşma.
whatsapp'ta sürekli konuşmalar vs vs.
alışkanlığa girince artık o an bulunduğum flörtten artık mutlu olmadığımı ve o kadından artık en baştaki gibi etkilenmediğimi fark ediyorum. bu başıma, sağlıklı bir fikir edinecek kadar sayıda başıma geldi.
artık kadınlardan gerçekten etkilenemiyorum. ulaşılmaz olmaları daha çok hoşuma gidiyor. onu tanımak, hangi rengi, hangi şarkıyı, hangi filmi sevdiğini bilmek çok zor geliyor.
sanırım her şeyi artık hazır ve hızlı bir şekilde elde edişimden kaynaklanıyor.
instagramını al, resimlerine bak.
facebookunu al ne yaptığına bak.
swarmdan ekle, nerede olduğuna bak
vs vs.
her şeyini o yanımda yokken öğrenince birlikte olduğumuz zamandan zevk alamıyorum diye düşündüm.
bu nedenle tüm sosyal medya hesaplarımı kapadım.
fakat yine aynı. bir kadına aşık olma yeteneğimi sanki sonsuza değin kaybetmiş gibiyim.
bir kitaptan yazacağım şu paragraf beni anlatır gibi artık.
"bir zamanlar kendimi bir kadının cazibesine bırakıp o beni nereye savurursa oraya savurabilirdim. başka hiçbir şey düşünmeden, çekeceğim ve çektireceğim acıyı umursamadan, belki de öyle bir şeyin hiç farkında olmadan. şimdi ise arkamı dönüp gidiyorum.
güzel bir kadının aşkıyla mutlu olunabilir mi? hayatta böyle bir şey var mı ?"
