ölüm ile birlikte dünya üzerindeki iki (2) gerçekten birisidir.
kendinizi farkettiğinizde direkt sanal bir gerçekliğin içerisine atılıyorsunuz. bu sanal gerçekliğin reklamı o kadar iyi yapılıyor ki kendinizi kaybediyorsunuz. sanal değerlere önem veriyorsunuz, sanal şeylere tapıyorsunuz. sanallık o kadar gerçek oluyor ki gerçeklik algınız kayboluyor. bu sanal gerçekliğin aslında kocaman bir hiç olduğunu ise sanırım ölünce anlıyor insanlar.
saçma sapan nedenler yüzünden sevdiklerinizden uzak kalıyorsunuz. saçma sapan dayatmalar yüzünden hayatınızı salak salak işlerde çalışarak heba ediyorsunuz. saçma sapan yalan söylemlere inanıp hayatınızı ona göre şekillendiriyor hatta ölüyorsunuz.
kendinizi kandırdığınızın farkında değilsiniz ve bu durum sizi yapay bir mutluluğa sürüklüyor. yapay mutluluk yoksunluğunda ise ne yapacağınızı bilemiyorsunuz ve intihar ediyorsunuz.
gözünüzü açın. yine kendinizi kandırın fakat içinde bulunduğunuz sanallığın farkında olun. sanallığın güzelliğine kapılıp kendinizden ödün vermeyin.
Kendini tekrar eden bir döngüdeyiz ve insanlara bakınca o kadar umutsuzluğa kapılıyorum ki... Anlam ifade eden şeyler güzel atlarına binip giderken, anlamsız olan şeyler kalıyor elde.
Her şeyin bazen anlamsız gelmesi normaldir. Ama bence o anlamsız yaşama anlam yüklemek bizim elimizde. Zaten anlam yükleyemediğimiz zaman, anlamsız yaşamı yaşamanın da pek bir anlamı olmaz zannımca.
