insan, hiç bir 'şey'e sahip olamaz; sadece sahip hisseder.
sahip hissetme dürtüsü ise, ölüm ile direkt ilişkili olarak; 'ölümün bahşettiği hayat'ı, 'en' olarak yaşama isteği doğrultusunda gerçekleşir.
insan, ölüme koşarken; istediği renklere basmak ister. bu; insanın, en tabiri ile özdeşleşmiş hayatıdır.
kesinlikle yapmak istediğim bir şeydir fakat nereye gidersem gideyim içimdekileri de beraberimde götüreceğim için asla yapamayacağım bir eylemdir. tek bir yolla yapılabilir bu eylem, o da ölmekle. öyleyse evet ölmek istiyorum. *
yeni bir pencere açamazsanız nefes alamayıp boğulacak gibi olduğunuz bir dönemde, düşünceleriniz dahil her şeyin ağır bir yük gibi üzerinize geldiği bir anda her şeyi geride bırakıp kısa bir süreliğine de olsa başka bir yere, başka insanların arasına gitmektir. çünkü tüm sorunlardan ve endişelerden uzaklaşmazsanız o sorun ve endişeler sizi yokedecektir.
gitsem de yanımda götüreceğim melankolik beni. bir türlü kurtulamayacağım bedenimin içine saklanmış bu marjinal acılardan. daha da çoğalacak, gittiğim yerde de daha fazla acıtacak.
sırf gözleri sana benziyor diye yine seveceğim birini. ondan başka bir şey düşünemeyecem yine. sabaha karşı uyanacam daha şafak sökmeden. geceden kalmış bira ile devam edecem kaldığım yerden.. ben beni bırakmadıktan sonra gitsem neye yarayacak ki ?
sözlük yazarlarının içine düştüğü siyah ve silik derin boşluklardır. pili bitmek üzere olan bir fenerin aydınlık vermeyen ışığıyla umudu görmek belki de en büyük sevincidir o kişinin. her şeyi bırakıp, arkasına bakmadan gitmektir belki de.
neyse ben ondan sonra çok sıkılıyorum, sahile gidiyorum ara sıra. fırsat buldukça. genelde yalnız olamıyorum ama bulunuyorum işte oralarda. denizin havasını içime çekiyorum ama bir boşluk var ve o boşluk dolmuyor. dolmayacağını biliyorum aslında. en azından 1-2 yıl. aslında ben bazen, tablo olmayı istiyorum. karakalem tablosu veya yağlı boya tablosu. beni tasarlasınlar, assınlar duvarlarına, silsinler, temizlesinler. bulunduğum yeri güzelleştirmek istiyorum. ve o asılı olduğum duvardan indirilmemek.
biliyorum ki bu da mümkün değil. bir tablo tozlanır. silinir. ve yıpranır.
3 senem kaldı sözlük, hastalık uyandığında ben.. evren mi olsam...
iki gündür kafamda dönen düşüncedir. gidecek yer de buldum. ama bildiğim bir şey var ki o da nereye gidersem gideyim kendimden kaçamayacak olmam işte bu kötü.
herşeyi bırakıp gitmek isteyenler. yok öyle birşey. yeter lan gidiyorum diyorsun 2 ekmek 1 gazete alıp dönüyorsun. bu yani fazla kasmaya gerek yok.
(bkz: en azından denedim)
"Gidebilmek hayatın bütün tehditkar ve şımarık yüzlerine kafa tutabilmektir bir bakıma.
Gidebilmek, hiçbir şeyi umursamadan,kendi masalına anlatılan yolları adımlayabilmektir..."
telefonun sim kartını ve bataryasını çıkartmayı, kimseye haber vermeden, gece düzenlemeden, bir gece vakti, törensiz biçimde, otobüse binip yeni bir hayata başlanacak şehre gitmeyi gerektirendir.
mümkün mü?
ne??
herşeyi bırakıp gitmek diyorum mümkün mü?
neden olmasın?
peki geride kalanlar? seni sevenler? belki ardından acı çekerler.
belki çekerler, belki umursamazlar? neyi değiştirir?
pek çok şeyi. belki bana dair, benim içinde bulunduğum hayaller kurmuşlardır.
onlar senin hayallerin mi?
değil... sanırım...
herşeyi bırakıp git o zaman ve onlara rüzgara teslim ettiğin bi not bırak..
yapılamaz ki bu...
kaldı ki sizinle gelmesini istediğiniz biri varken.
ki, kalmanızı isteyen bir kaç kişi de olduğu yerde duruyorken,
daha salak bir 'ki' bağlacını bile terk edemiyorken.nereye? ...
son zamanlarda sayısız kez yaşadığım durum. kavgadan sonra çekip gidiyorum her şeyi geride bırakarak. ama tilki misali yine dönüp dolaşıp geri geliyorum. bir insanın her şeyi bırakması imkansızdır.
