öyle bi andırki o bi kere takıldımı kafaya bi kere değdimi sesi kulağına küçülmeye başlar herşey gözünde gideyim dersin bırakayım herşeyi kredi kartımı, cep telefonumu, çoraplarımı, hatta kimliğimi bile bir ben olayım, bir ben öleyim herşey kalsın ardımda... işte böyle anlarda bi ses gelir gayipten usul usul:
"ben bu dünyadan, dosttan düşmandan aldım payımı gidiyorum, günahlarımda sevaplarımla aldım başımı gidiyorum....
çaresissindir hayattan bi beklentin kalmamıştır ne yapacağını bilemezsin yeter diye haykırmak istersin bütün derdi tasayı ama aynı zamanda sevdiklerini de arkanda bırakıp gidersin mutlusundur belki ama sevdiklerinden ayrılmanın getirdiği acı çoğu zaman daha ağır basar işte böyle bi duygudur herşeyi bırakıp gitmek.
günlük hayatın rutininden, yalandan, dolandan, yapmacıklıklardan, zorunluluklardan, ayak oyunlarından, ilişkilerden, yani şu hayatta sıkıcı olan ne varsa her şeyden bıkmış bir insanın, ruhunu özgürleştirme isteğinden başka bir şey değildir. illa ki ölmek gerekmez. hiç kimseye tek satır haber vermeden, cebinde beş para olmadan kendini hiç bilmediği yollara vuran insan, elbet yeni ufuklara da ulaşır. ama zordur. bunu yapabilenler varsa takdir edilmelidir.
zaman zaman en büyük hayalimdir. hayattan sıkılmışlığımdandır hepsi bulunduğum çevreyi insanları bıraksam gitsem diyorum değişik insanları tanısam, hiç bilmediğim bir şehrin ücra bir sahil kasabasında kalsam, sessizliğin tadına varsam, kafamı dinlesem, bir eylül akşamında yüzümü okşayan rüzgara eşlik etsem sadece kendime çıkan yollarda yürüsem...
fakat o kadar da kolay değildir yaşanmışlıkları sevdiklerini geride bırakıp gitmek...
cepte para olsa vize istemeyen ülkelere gidilerek yapılabilecek olan bir şey. yeterli mal ve mülk ile kalınabilir de oralarda. ama ingilizce şart tabii. o olmadan gidilmez bir yere. yeni bir hayat, yeni yüzler, belki kurulabilirse yeni ilişkiler, falan filan. kesin olarak geçmişi unutturur demiyorum ama.
"bir balıkçı kasabası"na yönelik olanı makbul olan eylem. geri dönmemecesine gitmek lazımdır, her çeşit tasayı ve insanı geride bırakmalı; yeni canlılardan medet ummalıdır.
duygusal hiç bir bağın kalmadığı ve istenilmediğini anladığı bir ortamdan ne emek vermiş olursa olsun sağlam karakterli bir insanın gözünü kırpmadan yapabileceği olaydır.
girilen entrylerde olay genelde aşk' a sevgiliye bağlanmış ama her çekip giden aşık mıdır? diyesi gelir insanın. bunu düşünmek için ergenlik döneminde olmayada gerek yok, her yaştan her insan düşünür bunu, farklı sebeplerden dolayı. insan her şeyden sıkılır, yaşadığı şehirden, insanlardan, binalardan, gürültü ve kirden, egolardan - ki en önemlisi budur - ve yalandan. hiç kimse hiç kimseye karşı kendini mecbur hissetmemeli zira aşk bile bencildir aslında konu aşk olacaksa. ama kaçacak olsam özgürlüğüm ve mutlak yanlızlığım için kaçardım.
bırakılıp gidilen herşey içinde giden kişinin "kendi" olamayacağı için gitmek pek de bir işe yaramayacaktır. kendini de götürdükten sonra neden gidilsindir ki.
eğer bu hayatta ileride seni bekleyen şeyler geridekileri aratmayacaksa, en önemlisi mutluluğun bozulmayacaksa hatta daha da iyileşecekse arkana bakmanın anlamı yoktur. verdiği kararın arkasında durmayı bilenlerin zaten arkasına bakmaya ihtiyacı yoktur.
Bu günlerde herkes gitmek istiyor.
Küçük bir sahil kasabasına,
Bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara...
Hayatından memnun olan yok.
Kiminle konuşsam aynı şey...
Herşeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.
Öyle 'yanına almak istediği üç şey' falan yok.
Bir kendisi...
Bu yeter zaten.
Herşeyi, herkesi götürdün demektir.
Keşke kendini bırakıp gidebilse insan.
Ama olmuyor.
Hadi kendimize razıyız diyelim,
Öteki de olmuyor;
Yani herşeyi yüzsütü bırakmak göze alınmıyor.
Böyle gidiyoruz işte.
Bir yanımız 'kalk gidelim',
Öbür yanımız 'otur' diyor.
'O'tur diyen kazanıyor.
O yan kalabalık zira
iş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,
Güvende olma duygusu...
En kötüsü alışkanlık...
Alışkanlığın verdiği rahatlık,
Monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor.
Kalıyoruz...
Kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz.
Evlenmeler,
Bir çocuk daha doğurmalar,
Borçlara girmeler,
işi büyütmeler...
Bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor.
Misal ben;
Kapıdaki Rex'i bırakıp gidemiyorum.
Değil bu şehirden gitmek,
iki sokak öteye taşınamıyorum.
Alıp götürsem gelmez ki...
Bütün sokağın köpeği olduğunun farkında.
Herkes onu, o herkesi seviyor.
Hangi birimizle gitsin?
'Sırtında yumurta küfesi taşımak' diye bir deyim vardır.
Evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin.
Kendi imalatımız küfeler...
Ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada.
Ölüm var zira!
Ölüme inat tutunmak lazım,
inadına kök salmak lazım.
Bari ufak kaçışlar yapabilsek.
Var tabi yapanlar, ama az.
Sadece kaymak tabakası.
Hepimiz kaçabilsek...
Bütçe, zaman, keyif denk olsa...
Gün içinde mesela;
Küçücük gitmeler yapabilsek.
Ne mümkün?
Sabah 9 akşam 18...
Sonra başka mecburiyetler...
Sıkışıp kaldık...
Sırf yeme, içme, barınmanın bedeli bu kadar ağır olmamalı.
Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.
Bir ömür karşılığı bir ömür yani...
Ne saçma...
Bahar mıdır bizi bu hale getiren?
Galiba..
Ben her bahar aşık olmam
Ama her bahar gitmek isterim.
Gittiğim olmadı hiç, ama olsun...
istemek de güzel.
