kimi insanlar hoşlandığı kişilerle ilişki yaşayabilmek için yoğun çaba harcar. özellikle de kovalayan taraf bu konuda pek bir iştahlıdır. ancak ne var ki, defalarca yoklamadan sonra işin olmayacağını anlar. işte, birazdan açıklayacağım kırılma noktası da tam burada yaşanır. e dedik ya olmayacağını anlıyor, bu ihtimale güvenerek son bir gayret gösterisi ile kendi kapasitesinin çok ama çok üstüne çıkıyor. adrenalin ve korku sayesinde köpekten daha hızlı koşan insanları bir hatırla; tam da öyle. kapasitesini aşarken de gerek romantizmin, gerekse ilgi göstermenin, alışkanlıklarının iki gömlek üstünü giyerek kariyer zirvesini yaşıyor ki bir daha hayatında o noktaya çıkamayacağını bile bile. bir tarafta olaylar bu doğrultıda gelişe dursun, dönelim kaçan tarafa ; fikrini değiştirmeye karar veriyor. nedir o ?
- bölümünü/işini pek tasdik etmiyorum, boyu biraz daha kısa/uzun olsaydı, sarışın değil de esmer olsaydı sanki daha çok kanım ısınırdı, kültürümüz de oldukça farklı, yaşı da biraz büyük/küçük, memleketi de uzakmış... üzgünüm, bu iş olmaz
şeklinde olan beyanatı,
- ya aslında, neden denemiyoruz ki ? sonuçta beni sevdiğine inandım ( aman ya rabbi ! ). o yüzden bence diğer şeylerin pek bir önemi yok gibi. ( böyle saçma şey olmaz! )
olarak değişiyor. e bravo, nerde kaldı hayallerin, isteklerin ? beklentin vardı sahi ona ne oldu ?
şimdi iki farklı yönde gelişen olayları uç uca bir ekleyelim. ortaya çıkan tabloyu söyleyeyim mi, ters üçgen içinde öküz gözü.
neyse işte, bunlar ilişkiye başlıyorlar. ikişkinin baş kahramanı, kendini olduğundan çok daha farklı bir karakterde yansıtmıştır. yatıp kalkma saatlerini, beslenme alışkanlığını, gittiği mekanları, sevdiği rengi, dinlediği müziği ve daha aklına getirince hasiktir diyebileceğin bir yığın itemi değiştirerek onun huzuruna götürmüştür, '' çok seviyorum '' diye.
ikişkinin yardımcı karakteri ise mükemmel bir u dönüşü ile evvelden sevdiği, hayal ettiği tüm nitelikleri, onlara tam aksi olan şeylerle değiştirmiştir, '' o beni çok seviyor '' diye.
ilişki orada bitiyor. aslında matematiksel olarak birkaç seneye kadar bitkisel hayatta yaşıyorlar, '' birbirimizi seviyoruz '' diye ama hiçbir etkiye tepki gösteremiyorlar '' birbirimize uymuyoruz '' diye. ceplerine koydukları iki satır deneyimden daha fazla bir şey de elde edemiyorlar. duyduğuma göre birbirine verdikleri sözleri tutmamışlar, çok değişmişler falan, üst kattaki saliha hanım söyledi. ona da ziyaretine gelen gelini. neyse, ben de onu duyunca kendimi tutamayıp , '' saliha bak, yeni yağlık aldım. mavi boncuklı ve iğne oyasıyla yapılmış. ince iş yani ihii '' dedim. ağızları açık kaldı, ne diyeceklerini bilemediler.
böyle hataları görürseniz uyarın falan. ama çok da abartmayın ve hikayenin sonunda da '' biz biliyorduk '' kibrini göstermeyin. hadi anacım ben salihalara çıkıyorum, çay koymuş. *
