son 2-3 aydir kosuya cikiyorum duzenli bir sekilde. 5km kosuyu 25 dakikaya indirmek icin cabaliyorum. Ilk kosmamda kondisyonum 40 dakikaya izin verdi. Her gun kosmaya devam ettim. 37-38 civarina indi. Sevdigim bir kiz var. Onun begendigi sarkilari dinleyerek kostum hep. Zaten yaptigim her seyi onun sevdigi sekilde yapmaya calisiyorum, eskiden beri böyle. Eskiden beri ben onun icin yasiyorum.
sene 2005 liseden mezun olmama kisa bir sure kalmis. Avrupanin kuzeyinde bir ulkede dogup buyudum haliyle liseyi de orda bitirdim. Universitede istedigim bölumu kazandigim icin acikcasi fazla umursamadim lisedeki son haftalarimi. Zaten umursayacak vaktim de yoktu, butun vaktimi dunyanin diger ucunda avustralyada kazandigim universiteye kendimi hazirlamakla geciriyordum. Sörf yapmayi ögrencektim, her gun okul cikisi sahile gidecektim. Hafif göbegim var ya, ha o iste tamamen eriyecek ve kasli biri olacaktim. hayaller iste. Lisenin son haftalari ben butun zamanimi kantinde gecirdim, notlarim iyidi artik derse girmeme de gerek yoktu. Kantinin bi kösesinde haril haril turkce konusan bir grup insana rastladim. Bizim buralarda kantinde bir grup insan turkce konusunca haliyle merak ediyor insan ve kafasini cevirip sesin geldigi yere dogru dönuyor. Turklerin lisemde ne isi vardi ?
Tabii merak sardi, kim olduklarini ögrenmek zorundaydim. Turkiyenin ucra bir kösesinden gelmis gencler, karadenizde kucuk bir yer. Taa bu avrupanin kuzeyine bir degisim projesi icin gelmisler. Hemen arkadas olduk tabii ki. Aralarinda bi kisi vardi, aninda oracikta asik oldum. Ilk göruste asik olunca zaman durur derler ya ? yalan.
Zaman durmuyor haddinden fazla hizlaniyor, iki nefes aliyorsun, biraz göz kirpiyorsun, el ele tutusuyorsun, bikere öpmek icin cesaret topluyorsun, öpuyorsun, agliyorsun, ucaga biniyorsun, ayriliyorsun, unutmak zorunda kaliyorsun, unutamiyorsun...tum bunlar herkes icin iki hafta suruyor senin ömrunde göz acip kapayinca gecip gidiyor.
uzun lafin kisasi sevgili olduk. Mesafe 12 bin km. sevdigin insani görmek icin can atarsin ya benim de avustralyada zamanim öyle gecti. Sörf yoktu, sahil yoktu o eritecegim göbek var ya ? o oldugu gibi kaldi. Tum vaktim sevdigim kizla konusarak gecti. Aylar gecti ve sonunda yanina gitme sansim dogdu. 30 saatlik bir ucak yolculugu ardindan sevdigim insana kavustum. hala seneler gecti dun gibi hatirliyorum beni karsilarken giydigi kiyafetleri. 8 sene oldu hala bu satirlari yazarken gözlerim doluyor. koku unutmasi en zor seymis. kokusu hala aklimda. nasil unutayim ?
Cok fazla göremedim sevdigim insani. 1 haftam vardi sadece. O lisedeydi, öss'ye hazirlaniyordu. Sabah okul sonra dershane ardindan özel ders ve sonunda aksama dogru ev. Benim onu görebildigim saatler. Sabah liseye giderken yolda 5 dakika, lise cikisi dershaneye giderken beraber 10 dakika ve dershaneden özel derse gidene kadar 10 dakika. Özel ders sonrasi da beraber evine kadar yuruyorduk. Cok akilli bir insan oldugum söylenemez. Avustralyanin sicagindan turkiyenin kisina geldigimde cok da kalin kiyafetler almadigimi fark ettim. En cok özel derse girdiginde onu binanin kapisinda beklerken fark ettim bunu. Cok da önemsemiyordum, o beni görmek icin cam kenarinda oturuyordu ders aldigi evde, ben de karsi sokaktan 1 saat onu izliyordum. Ciktiginda beraber yuruyorduk. Gunde yarim saat görusuyorduk aylarca bekledikten sonra. Hayatimda yasadigim en mukemmel yarim saat. Yasamanin hakkini belki de sadece o zaman verdim.
bu sekilde garip bir iliskiyi 3 sene surdurebildik, deli gibi asik, deli gibi özleyerek. Gunde 16 saat özlemeyi ögrendim ben. Bogazimdaki dugum kronik oldu, alistim. Her gun söz verdim, okulum bitsin yaninda olacagim, turkiyeye tasinacagim cok basarili olacagiz, cocuklarimiz, evimiz, arabamiz istedigimiz her sey olacak. Ayrildik.
2.5 sene ayri gecirdik. Ben tekrar asik oldum, iskandinavyanin soguna döndum. Baska sevgililerim oldu, mutlu oldum. O da mutlu olmustur diye dusundum. Mutlu olmasini hep istedim. Iliskimizde gelecek göremedik o yuzden ayrildik ( hikayenin burasinda aynadan severek ayrilanlari dusunen insanlara kafam girsin)
o 2.5 senede ben egitimimi bitirdim elbette cok olmasa da basarili bir yönetmen oldum yasadigim ulkede. Onun da haberini aliyordum arada sirada. Avukat olacakmis, en iyisi olacagindan suphem yok.
Kader mi diyelim ne diyelim bilmiyorum bir gun onun okudugu sehire gittim. Otel odasinda kendi halimde takiliyorum. Yapacak da bir sey yok, otelin havuzu var da camdan baktigimda cok saglikli bir havuza benzemiyor. Aslinda yazin o asiri sicaginda havuza girmek cok guzel olurdu ama o pis suda yuzmek de istemiyordum. Havuz basinda oturan yalnizca bir kisi vardi, o da cani sikilmis bir sekilde telefonuyla oynuyordu. bu ve bunun gibi seyler dusunurken kapim caldi. Actigimda 2.5 senedir görmedigim o ilk askim duruyordu. nefesim kesildi. Iceri girebilir miyim dedi. Tabii dedim. Oturdu iki dakika. Havuz basinda oturan arkadasim var oraya inelim mi? diye sordu. Belli ki benimle yalniz kalmak ona zor geliyordu, bana da zor geliyordu. Deminden beri camdan izledigim o havuz basindaki yalniz kiz arkadasiymis, kim bilebilirdi?
Indik sohbet, muhabbet ve aradan gecen 1 hafta sonra yine bir cift olduk. 2.5 sene boyunca hayatinda hic kimse olmamis, beni beklemis. kimseyi sevememis. kendimden utandim. deli gibi utandim. Yine o uzakta ben Iskandinavyada. Bir insan zorluk cektigi iliski sekline neden tekrar geri döner ki ? gerizekali olmak gerekir.. akilli oldugumu hic bir zaman dusunmedim zaten. Basarili bir yönetmen oldum. Yasadigim yerde cektigim diziler en cok izlenilen, kurdugum sirket farkli farkli reklam filmleri yapti. Islerim iyi gidiyordu. O da yasadigi yerde avukat olmustu, iyi bir buroda. Ortamlarimiz biraz farkliydi. Is görusmelerinde 4 bin km uzakta yasayan kizarkadasimdan bahsedemiyordum utancimdan, o da is arkadaslarindan sakliyordu. profesyonel, basarili ve guzel bir insanin 4 bin km uzakta sevgilisi olmasi akil alacak bir sey degildi. Ismim baya taninmaya basladi zamanla, imza bile dagittigimi biliyorum, komik. Ama turkiyeye dönemiyorum. Turkiyede is yok cunku, neyle geciniriz ? her seyi birakip ne is yaparim. Burda kendi sirketimi kurmusum, turkiyeye gitsem en fazla bir yapim sirketinde kameraman olurum. Turkiyede calismayi denedim, belki de en prestijli yapim sirketinde. 7 ay sonra calistigim bölum kapandi. Sirket "tv programlari yapmayacagiz artik tamamen dizilere odaklandik" dedi. Benim de o soguk ve karanlik ulkeye dönmem gerekti. O da avukatlik meslegini baska bir yerde yapamazdi zaten. Tek umut benim turkiyeye gitmem. 2.5 sene daha böyle idare ettik. Sonunda dayanamadik. Gelecegimiz yok, birbirimizin zamanini aliyoruz, cok seviyoruz ama daha cok inciniyoruz. Tekrar ayrildik. 8 sene önce sesini duyup deliler gibi asik oldugum o kizdan ayrildim. Kokusu hala burnumda olan, bogazimdaki dugumun sebebi, ilk askim telefon edip "bu sesimi son kez duyman" dedi. kosuya ciktim yine. Bu sefer aglayarak, deliler gibi. cigerlerimi hissetmiyorum. Ayaklarimda agri yok, his yok. kalbim yerinden cikacak ama kostugum icin mi ?
1km kostum hissetmiyorum hic bir sey. genelde nefesim tukenmeye baslardi. nefes alamiyordum zaten.. nasil kosuyordum?
2km gözyaslarimdan kostugum yerleri göremiyordum, kolumla yuzumu silerken terler ve gözyasi gözlerimi yakiyordu, daha cok agliyordum.
3km kalbim yerinden cikacak
4km belki ölurum.
5km 26 dakika 25 saniye. yine erisemedim ona. Belki finalde o olacakti. biraz daha hizli kossaydim. Belki cigerimi yerinden sökseydim, biraz daha gayret etseydim. Cabalasaydim, daha hizli, yorulmadan. Rocky balboa gibi "aci yok" diye bagirsaydim. Daha cok isteseydim. Bogazimdaki dugum izin verseydi. 1 dakika 25 saniye daha hizli olsaydim belki elini tutabilirdim. belki evimin kapisinda o bekliyor olacakti. belki yanindan ayrilirken otobusun camindan yavas yavas kuculen silueti sadece kötu bir ani olarak kalirdi. belki her sabah yanimda olurdu biraz daha hizli olsaydim. belki bir daha "ne zaman geri geleceksin?" sorusuna aglayarak "bilmiyorum" dememe gerek kalmayacakti. belki bir daha agladigini görmeme gerek kalmayacakti. belki her seyden uzak olmak istemeyecektim.
bazen yapmak istedigin tek sey her seyden uzak olmak. alistiklarindan, yasadigin yerden, utancindan, o 5 kilometrelik parkurdan...
