her sabah saat 07:00' de uyanmaktan bıktım.
yalnız olmaktan bıktım.
insanların benden memnun olmamasından bıktım.
devamlı gülümsemekten, mutlu rolü yapmaktan bıktım.
herşeyin benden sorulmasına bıktım.
annemin arayıp aksam kaçta geliceksin demesinden bıktım.
kendi mesleğimi yapamamaktan bıktım.
5 senedir alışamadığım, kendimi ait hisetmediğim bir yerde yaşamaktan bıktım.
her gün internette gördüğüm şu mutlu arkadaş durumlarını ben hiç yaşayamadım. evet. bıktım bu yalnızlıktan. neden bende onlar gibi mutlu olamıyorum. ben neden hiç mutlu olamıyorum. fotoğraflarına bakıyorum. ne kadar mutlu insanlar var. evet onlarında sorunları var. bazen mutsuz da oluyorlar. ama ya ben? ben neden sürekli mutsuz olmak zorunda kalıyorum. neden bir arkadaşım yok böyle. evet bıktım. her şeyden. şu iğrenç kol kola gezen sevgililerden. bazen onları öldüresim geliyor. pislikler! gösteriş budalaları. olmadı evet sevgilim. kıskanıyorum. ama dahası nefret ediyorum. sabahın köründe kalkmaktan. çalışmaktan. derslerden. okuldaki iğrenç insanlardan. ve hepsi aptal. hepsi gerizekalı. bu bir gerçek. eğer onlar akıllı insanlarsa ben razıyım gerizekalı olmaya. ihtiyacım yok akıllı olmaya! yakışıklı olmakta hevesim değil. değilimde zaten. hayatım kötü. her şeyden iğreniyorum tiksiniyorum. ama bir gün her şeyin güzel olacağından eminim.
son 10 yılda içerisinde bulunduğum ruh halidir. elalemin derdinden öleceğiz amına koyduğumun dünyasında. "elalem ne der?" diye diye sürünüyoruz yıllardır. siktirin gidin diye bağırası geliyor insanın. ama az kaldı ulan. benim oyunum başlayacak!
