müziğe kulak kabartırız. önceden çok sevdiğimiz, kulağımıza küpe ettiğimiz melodi artık bize hiçbir şey ifade etmemektedir. televizyonu açarız ancak belirli bir yerde durmayız. izleyecek farklı bir şeyler aramaktayızdır. çevremizdeki insanları gizlice süzeriz. arkadaşlar ve dostlar kendi havalarında, gayet de uzaktadır.tuttuğumuz takımın maçını izlerken uyuyakalırız. sanki eski heyecanı yoktur taraf tutmanın. en sevdiğimiz yemeğin tadı garip gelmektedir nedense, tatmadığımız şeyleri merak eder dururuz.
ara sıra değişiklik yapmayan herkesin kaderidir her şeyden bıkmak. usandırır, renkleri öldürür.
artık hayata dair ümit beslemeyen insanların düştüğü durumdur.
evet ben de bıktım.
ve bıktım diye yazıyorum...
herkesten, her şeyden bıktım.boş boş konuşan insanlardan, gereksiz saçma sapan oyunlarından,kendini akıllı zannedip karşısındakileri sürekli ezenlerden, aşşağılayanlardan, her gün yeni birini seven kadınlarından, onların sevgisine muhtaç zavallı erkeklerinden,mutsuzluğu ergenlik sayanlardan, sahte gülümsemelerden, adeletsizliklerden, umursamaz insanlardan, sigara içmeyenlerden bile bıktım.
elimde ne kaldı bilmiyorum. insanların benimle sürekli oynamalarına dayanamıyorum artık... bile bile kanamam ki.
aşık olmak da ne kadar gereksizmiş, sevmek bile içimden gelmiyor. sinir oluyorum sahteliklerine, riyakarlıklarına... hepsi de güyya melekmiş: "gerçekten sen ikinciymişsin", inanmalıymışsım bu yalana, mutlu olmak senin elindeymiş.
evet efendim bıktım hepinizden. bir tek sokak köpeklerine acırım artık. gülümsemem bir daha yüzünüze falan. çok geç inanmak için, ümidimi kaybettim insanoğlundan. bir tek nefesim kalsın, küfür etmek için durmadan.
dünyanın adaletsizliğinden de bıktım.
bazen diyorum ki kardeşim, şu köşeden hayatıma girmiş kim varsa birden çıksa. çıksa ve "şaka yaptık lan sana" diye hep bir ağızdan bağırsa. merak etme artık her şey çok güzel olacak, mutsuz olmana gerek kalmadı bundan sonra düşünecek başka şeyler bulabilirsin, her şey yalandı. aşk diye bir şey var aslında, sonunda mutlu olduğun.
bir de dolmuşlarda bağıra bağıra telefonla konuşanlardan da bıktım.
bıkmadığım şeylere tutunarak nasıl yaşarım bilmiyorum. galiba mecburum. ve galiba ölümsüzüm ben. çay kahve sigara ile daha ne kadar tatmin edebilirim ki kendimi? tutunacak başka bir şeyler bulmalı...
