istediğin hayatı yaşamadığının sinyalidir. Eğer olanca imkanlara rağmen çevrene, işine, okuluna, hayatına karşı bıkkınlık yaşıyorsan bir şeylerin değişmesi gerektiğini farkettirmeye çalışıyordur hislerin sana.
Nefes alıp verirken bile yorulmaya eşďegerdir.sistem her seferinde daha iyi yerlere gelmek bahanesiyle bizi bir şeylerle mücadele sokuyor.baştan beri kendisinin düzenlediği sistem yiyip bitiriyor insanoğlunu. Kendimizi ne için yorup duruyoruz. Buraya para kazanıp bir şeylerin sahibi olmaya mı adadık kendimizi. Ya da daha başarılı olmaya veya daha çok tanınmaya...niye böyle?
hayat denen oluşumun içerisinde kişi kendisine uygun bir yer bulamıyorsa, dışarıdaki hayat anlamını yitirebilir. bu arayış esnasında bıkkınlık en güçlü yan etkilerden biridir.
Evet..
Bıktım artık yeter ya yeter.
Bu kurallardan , kurallara uymak zorunda olmaktan , bu düzenden , bu hayattan, bu b*k kafalı insan sürülerinden, allahın belası eğitim sisteminden, istediğim gibi davranamamaktan, lanet olmasın ya ne kadar boşbeleşlerle uğraşıyoruz ya! Kendini bi b*k sananlardan, ezenlerden , boş konuşanlardan bıktımmm.
Boş tenekeler yaa.
Haysiyetsizlerrrr. Off bıktım artık her şeyden yeterr.
hayatımda bazen demek istediğim hatta dilimin ucuna gelen ama demediğim, diyemediğim bir sözdür. ya da hissedip de belli edemediğim yaşayamadığım bir duygudur. bu kadar mı zor ? diyeceksiniz. evet çok zor, bir arkadaşım var. 6 kişilik bir yurtta kalıyorum diye okulu bıraktı. neymiş efendim ya ben yapamam, ben uğraşamam. lan dallama, yapan nası yapıyor ? uğraşan nası uğraşıyor ? bir de üstüne bıktım bu hayattan diyor. bir gün dönercideydim, kıytırık bir yer işte. tam yarım ekmeği ısıracağım oda ne karşımda tartısı ile bir çocuk. lan yapılır mı bu be ? o oradan bakacak ben yiyeceğim. olur mu ? yakışır mı ? insanız biz insanız. çağırdım ona da ısmarladım. öyle mutlu oldum ki , onun da ötesin de şükrettim. hayatta ufak şeylerde de gizlidir mutluluk bunu unutmayın. sadece aramasını bilin yeter. benzer bir olay daha oldu, ben normalde ders nedir bilmeyen çalışmayı sevmeyen bir yapıdayım. vapura binmek üzere evime gideceğim. bir baktım terminalin orada az yakınında bir kız çocuğu. yaşı en fazla 5 ya da 6 dır. çocuk bildiğin ders çalışıyordu. ve ben de ne tesadüftür ki eve gidip var olan yapmam gereken işim olan öğrenciliğin bir gereği olarak dersimi yapmayacaktım. o kızı öyle görmek tokat gibi geldi bana. yine ufak bir detaydı. ama çok şükür ki pişman oldum ve o kızı gördüğüm gün halletmem gereken sorumluğu halletmeye karar verdim ve arkadaşımla buluşmayı iptal ettim. belki o kızı gören ve beni anlayacak olan vardır diye söylüyorum kız yenikapı ido terminalinde. hem mendil satıyor hem de ders çalışıyor. neyse sonra bunları hatırlayıp diyorum ki ulan onlar bıkmamış hayattan ben niye bıkayım? bıkmak bu kadar kolay olmamalı. hayattan bıkmak için elinizde güçlü bir koz olmalı. aksi takdirde hep boşuna kendinizi harap edersiniz, bıktım dedikten 1 saat sonra biri çıkar gelir, sizi kahkahaya boğar. kısacası dostlar, aramayı bilin. küçük detaylarda mutluluğun şifresi var bunu unutmayın..
planlanan şeylerin planlandığı gibi yürümemesi, işlerin yolunda gitmemesi, dersleri yoluna koyamama, asosyalliğe doğru sürüklenme, iç huzuru bulamama gibi devamı getirilebilecek bazı sebeplerden oluşur.
çözümü kolay kolay bulunamayan ruh halidir. genelde geçmişte yaşanan olaylar sonrasında hiçbir şeye karşı hevesiniz kalmıyor, amaçsız hissediyorsunuz. konuşmaya mecaliniz kalmıyor, evden çıkmak istemiyorsunuz, ne hayal ne umut kalıyor insanda. eskisi gibi sevmiyorsunuz hiçbir şeyi. bu durumu da sanırım en güzel cemil meriç açıklamış: insanları eskisi kadar sevmemek. insanları ve eşyayı. Galiba ölmek de bu.
her gece aynı düşünce ile yatağa girmekten bile bıktık. Uyumaya isyan eder olduk. Dünya köreltti. Bir çığlık ile ani bir sancı ile doğmuştuk devamı gelemedi.
her şeyi bir külfet olarak görmeye başlamaktır. birisiyle konuşmak, bir şeyler yapmak, sevmek, uğraşmak, nefes almak... hepsi birer vazifeden ibarettir. hiçbir şeye istek kalmamıştır. her amaç ve hedef anlamsızlığa bürünmüş, yaşayıp da ne göreceğim daha diye düşünmektir.
dünyanın özünde sıkıntı dolu olduğunun farkında olmaktır. sevgi pıtırcığı şiirlerdeki "ah ne güzel bir ağaç ve çiçek aynı yarin bakışları gibi" tarzı zırvalıklardan çok uzakta olmaktır. her şeyden tiksinmek, nefrete dahi layık görmemektir.
öylece durursun.
