artık hayata dair ümit beslemeyen insanların düştüğü durumdur.
evet ben de bıktım.
ve bıktım diye yazıyorum...
herkesten, her şeyden bıktım.boş boş konuşan insanlardan, gereksiz saçma sapan oyunlarından,kendini akıllı zannedip karşısındakileri sürekli ezenlerden, aşşağılayanlardan, her gün yeni birini seven kadınlarından, onların sevgisine muhtaç zavallı erkeklerinden,mutsuzluğu ergenlik sayanlardan, sahte gülümsemelerden, adeletsizliklerden, umursamaz insanlardan, sigara içmeyenlerden bile bıktım.
elimde ne kaldı bilmiyorum. insanların benimle sürekli oynamalarına dayanamıyorum artık... bile bile kanamam ki.
aşık olmak da ne kadar gereksizmiş, sevmek bile içimden gelmiyor. sinir oluyorum sahteliklerine, riyakarlıklarına... hepsi de güyya melekmiş: "gerçekten sen ikinciymişsin", inanmalıymışsım bu yalana, mutlu olmak senin elindeymiş.
evet efendim bıktım hepinizden. bir tek sokak köpeklerine acırım artık. gülümsemem bir daha yüzünüze falan. çok geç inanmak için, ümidimi kaybettim insanoğlundan. bir tek nefesim kalsın, küfür etmek için durmadan.
dünyanın adaletsizliğinden de bıktım.
bazen diyorum ki kardeşim, şu köşeden hayatıma girmiş kim varsa birden çıksa. çıksa ve "şaka yaptık lan sana" diye hep bir ağızdan bağırsa. merak etme artık her şey çok güzel olacak, mutsuz olmana gerek kalmadı bundan sonra düşünecek başka şeyler bulabilirsin, her şey yalandı. aşk diye bir şey var aslında, sonunda mutlu olduğun.
bir de dolmuşlarda bağıra bağıra telefonla konuşanlardan da bıktım.
bıkmadığım şeylere tutunarak nasıl yaşarım bilmiyorum. galiba mecburum. ve galiba ölümsüzüm ben. çay kahve sigara ile daha ne kadar tatmin edebilirim ki kendimi? tutunacak başka bir şeyler bulmalı...
müziğe kulak kabartırız. önceden çok sevdiğimiz, kulağımıza küpe ettiğimiz melodi artık bize hiçbir şey ifade etmemektedir. televizyonu açarız ancak belirli bir yerde durmayız. izleyecek farklı bir şeyler aramaktayızdır. çevremizdeki insanları gizlice süzeriz. arkadaşlar ve dostlar kendi havalarında, gayet de uzaktadır.tuttuğumuz takımın maçını izlerken uyuyakalırız. sanki eski heyecanı yoktur taraf tutmanın. en sevdiğimiz yemeğin tadı garip gelmektedir nedense, tatmadığımız şeyleri merak eder dururuz.
ara sıra değişiklik yapmayan herkesin kaderidir her şeyden bıkmak. usandırır, renkleri öldürür.
her şeyi bir külfet olarak görmeye başlamaktır. birisiyle konuşmak, bir şeyler yapmak, sevmek, uğraşmak, nefes almak... hepsi birer vazifeden ibarettir. hiçbir şeye istek kalmamıştır. her amaç ve hedef anlamsızlığa bürünmüş, yaşayıp da ne göreceğim daha diye düşünmektir.
dünyanın özünde sıkıntı dolu olduğunun farkında olmaktır. sevgi pıtırcığı şiirlerdeki "ah ne güzel bir ağaç ve çiçek aynı yarin bakışları gibi" tarzı zırvalıklardan çok uzakta olmaktır. her şeyden tiksinmek, nefrete dahi layık görmemektir.
öylece durursun.
her gece aynı düşünce ile yatağa girmekten bile bıktık. Uyumaya isyan eder olduk. Dünya köreltti. Bir çığlık ile ani bir sancı ile doğmuştuk devamı gelemedi.
çözümü kolay kolay bulunamayan ruh halidir. genelde geçmişte yaşanan olaylar sonrasında hiçbir şeye karşı hevesiniz kalmıyor, amaçsız hissediyorsunuz. konuşmaya mecaliniz kalmıyor, evden çıkmak istemiyorsunuz, ne hayal ne umut kalıyor insanda. eskisi gibi sevmiyorsunuz hiçbir şeyi. bu durumu da sanırım en güzel cemil meriç açıklamış: insanları eskisi kadar sevmemek. insanları ve eşyayı. Galiba ölmek de bu.
planlanan şeylerin planlandığı gibi yürümemesi, işlerin yolunda gitmemesi, dersleri yoluna koyamama, asosyalliğe doğru sürüklenme, iç huzuru bulamama gibi devamı getirilebilecek bazı sebeplerden oluşur.
hayatımda bazen demek istediğim hatta dilimin ucuna gelen ama demediğim, diyemediğim bir sözdür. ya da hissedip de belli edemediğim yaşayamadığım bir duygudur. bu kadar mı zor ? diyeceksiniz. evet çok zor, bir arkadaşım var. 6 kişilik bir yurtta kalıyorum diye okulu bıraktı. neymiş efendim ya ben yapamam, ben uğraşamam. lan dallama, yapan nası yapıyor ? uğraşan nası uğraşıyor ? bir de üstüne bıktım bu hayattan diyor. bir gün dönercideydim, kıytırık bir yer işte. tam yarım ekmeği ısıracağım oda ne karşımda tartısı ile bir çocuk. lan yapılır mı bu be ? o oradan bakacak ben yiyeceğim. olur mu ? yakışır mı ? insanız biz insanız. çağırdım ona da ısmarladım. öyle mutlu oldum ki , onun da ötesin de şükrettim. hayatta ufak şeylerde de gizlidir mutluluk bunu unutmayın. sadece aramasını bilin yeter. benzer bir olay daha oldu, ben normalde ders nedir bilmeyen çalışmayı sevmeyen bir yapıdayım. vapura binmek üzere evime gideceğim. bir baktım terminalin orada az yakınında bir kız çocuğu. yaşı en fazla 5 ya da 6 dır. çocuk bildiğin ders çalışıyordu. ve ben de ne tesadüftür ki eve gidip var olan yapmam gereken işim olan öğrenciliğin bir gereği olarak dersimi yapmayacaktım. o kızı öyle görmek tokat gibi geldi bana. yine ufak bir detaydı. ama çok şükür ki pişman oldum ve o kızı gördüğüm gün halletmem gereken sorumluğu halletmeye karar verdim ve arkadaşımla buluşmayı iptal ettim. belki o kızı gören ve beni anlayacak olan vardır diye söylüyorum kız yenikapı ido terminalinde. hem mendil satıyor hem de ders çalışıyor. neyse sonra bunları hatırlayıp diyorum ki ulan onlar bıkmamış hayattan ben niye bıkayım? bıkmak bu kadar kolay olmamalı. hayattan bıkmak için elinizde güçlü bir koz olmalı. aksi takdirde hep boşuna kendinizi harap edersiniz, bıktım dedikten 1 saat sonra biri çıkar gelir, sizi kahkahaya boğar. kısacası dostlar, aramayı bilin. küçük detaylarda mutluluğun şifresi var bunu unutmayın..
Evet..
Bıktım artık yeter ya yeter.
Bu kurallardan , kurallara uymak zorunda olmaktan , bu düzenden , bu hayattan, bu b*k kafalı insan sürülerinden, allahın belası eğitim sisteminden, istediğim gibi davranamamaktan, lanet olmasın ya ne kadar boşbeleşlerle uğraşıyoruz ya! Kendini bi b*k sananlardan, ezenlerden , boş konuşanlardan bıktımmm.
Boş tenekeler yaa.
Haysiyetsizlerrrr. Off bıktım artık her şeyden yeterr.
hayat denen oluşumun içerisinde kişi kendisine uygun bir yer bulamıyorsa, dışarıdaki hayat anlamını yitirebilir. bu arayış esnasında bıkkınlık en güçlü yan etkilerden biridir.
Nefes alıp verirken bile yorulmaya eşďegerdir.sistem her seferinde daha iyi yerlere gelmek bahanesiyle bizi bir şeylerle mücadele sokuyor.baştan beri kendisinin düzenlediği sistem yiyip bitiriyor insanoğlunu. Kendimizi ne için yorup duruyoruz. Buraya para kazanıp bir şeylerin sahibi olmaya mı adadık kendimizi. Ya da daha başarılı olmaya veya daha çok tanınmaya...niye böyle?
