yalnızlıktan yakınan yazar beyanı. evet, her zaman yalnız oldum. içimde giderilmez bir yalnızlık taşıdım. Yalnızlık tutkumu içsel bir derinlik ve ayrıcalık gibi yaşadım, korumaya çalıştım. Dengemi sık sık bozan da dengede kalmamı sağlayan da buydu. Yanımda beni seven, beğenen ve benim de sevdiğim biri olmadığında yerle bir olmaya yazgılı bir dengeydi yani.
Nasil yanliz doguyorsan yanlizda oleceksin. Yaninda yattigin elini tutup gezdigin seni anlattigin kadar bilir. icine taht kuran okuz ile ilgili bir aciklaman yoktur.onu hep kendine saklarsin anlatamazsin kelimeler yetmez. Esiri olup yanlizlasmaya baslarsin. Buyudukce etrafinda ki insalarin gereksizligini fark edersin uzaklasip yanlizlasirsin.
Yanlizligindan usaninca bir iki birliktelik arkadaslar vs. Sonrasinda hep ona donersin o hic ihanet etmez seni terk etmez bekler bas kosede serefsiz yanlizlik.
Hangimiz yalnız değildik? Kimi zaman bala konmuş at sineği gibi arıların düşmanı, kimi zaman bir taş atıp tık dediğin kızın anası çıkma durumu, kimi kez de babanın trilyonluk araba fabrikasında taze çıkmış arabaya atlayıp uçurumdan uçma hali... Bugün, hangi organizma yalnız değil ki? Hangi gönlü bol, sıcak ve şefkatli bizim oldu? Hangi raziye köpürtür bizi artık? Yalnız olmak bir kader.
