insanın kırk yaşında bile bir çocuk parkında doyasıya salıncakta sallanmayı istemesi, bazen hiç bir sebep yokken çocukken size söylenen ilk ezberlediğiniz bir ninniyi mırıldanmak, yaşınız elvermese bile çılgınlıklar yapmak istemesi, ör: hiç dağa tırmanmamıştır, deli gibi karda kaymamıştır, ağacın en yüksek yerinde kalmış bir meyveyi koparmamıştır, karlarda yatıp vücut şeklini kara bırakmamış hatta yuvarlanmamıştır, haziranda bir karadeniz yağmurunda donuna kadar bilerek ve isteyerek ıslanmamıştır, aralarında ki diyalogları resmi olup da sayıp sevdiği birine eşek şakası yapmamıştır....vs. bu gibi çocuk ruhu barındıran şeyleri belli bir yaştan sonra özelikle anne baba olduktan sonra yapmak imkansız gibi gözükse de insan her zaman ve her daim ister. bu da bize ruhun yaşının olmadığını her zaman insanın çocuk olduğunu ifade eder.
