toplumların limitleri, sınırları kendileridir. bir toplum ne zaman kendisini aşmayı başarırsa o zaman çağ atlayacak seviyeye gelebilir. balon gündemlerin suni olaylarına kanalize olmuş bir toplum, yaşayışına, ülkesine, gerek kendi, gerek kendinden sonra nesillerine hiçbir katkı sağlayamaz. tek tek birey olarak ele alındıklarında çok farklı olsalar bile, toplumların, toplumsal olaylar karşısında vereceği tepkiler, birbirlerinin kaderlerini tayin eder. bu sebeple her hangi bir toplum, kendi içerisinde ne kadar hazmedebilmiş, kabullenebilmiş, tahammüllünün sınırlarını genişletmiş olursa, o derece refah içerisinde yaşar. örnek vermek gerekirse bugün bile fransa nın elinden demokrasiyi almak imkansıza yakındır. demokrasi adına her türlü imtiyazı birbirlerine ve yönetimlerine verirler. bu durumun sebebi, fransızların, ihtilallerde kılıçtan geçirilmiş bir neslin devamı olmalarıdır. onlar değerini bilirler. bizler ise hazıra konduğumuz için pek umursamayız. %47 si çalışan beyinler yönetir bizi. unutulmaması gereken; toplumlar hak ettikleri gibi yönetilir, tercihler yaparlar ve bu tercihlerinin bedelini uzun yıllar boyunca öderler.
birey olunmadan toplum olunmaz. ahalici kültürden cikamayan devletler özellikle günümüzün cağinda bpk içinde debelenmekle mükelleftirler. bu suretle denilebilir ki eğer varolan sartlar iyileşmezse yahut yapici çözümler gelmezse ahalici toplumlar ayila bayila kadere bak sarkisini terennüm ederler ve kucak dansini icra ederler.
