Birini kaybedince insanın yaşadığı duygudur. Bir hiç uğruna yaşıyormuşsun gibi, bir an sonra nefesin kesilecekmiş gibi, herkes gibi zamanla eskiyecek ve yüzün hafızalardan silinecekmiş gibi.
sonra uyursun gözlerini açtığında aynı manzara yine karşındadır, boş deyip pes etmektense koşmak en iyisidir hayallerin peşinden, yılmadan hep bir ümitle koşmak, gördüğün boşluklara aldırış etmeden.
bazen de babası ölmesin diye ağlayan küçük bir çocuğun gözlerine baktığınızda olur.
ben bunu iyi biliyorum. hayatın boşluğunu, kavganın gürültünün, hırsın iyi bişey olmadığını... kırılan kalpleri onarmanın zorluğunu en iyi kendimden bildiğim için, karşımdaki her insanın kalbi benim elimde camdan yapılmış gibi kıymetli.
