özlemek iyidir AMA BiRAZ DA KENDiNi KANDiRMAKTiR. bazı zamanlar hafiza olaylarin kotu yanlarinin üzerinden silindir gibi gecer ve yok eder. kisi kendi kendini kaziklar. ondan dolayi özlerken bile insan durust olmalidir. kolay bir sey midir bu? hayir gayet zordur. zaten bunu yapabilen adama roma kilisesi aziz unvani veriyor. saint benoit , saint agusto gibi.
geride bıraktığınız ve hiç bir zaman aklına gelemeyeceğini düşündüğünüz her şeye özlem duymak, içlenmek, hemn o anda görmek istemek. bazen kapı dibinde mırıldayan tekmelediğiniz kediyi bile özler olur insanoğlu. nankör olduğunu bile bile ...
başka bir ülkenin başka bir şehrindeyken vurur insana.. uzaktayken yakınında olduğunuz zaman nefret ettiğiniz şeyleri bile özlediğinizi farkedersiniz her şeyi özlemek budur işte.. iyi de özlenir kötü de..
aynı şehirdesinizdir 'o' nu özlersiniz..
bir zamanlar onunla olduğunu yere gittiğinizde yine o'nu özlersiniz..
o'nun olan bir şeye baktığınızda, en ufak bir şeyi hatırladıgınızda yine o'nu özlersiniz.
zaten o sizin herşeyiniz değil midir?
uzaklara gitmissinizdir ama mecburiyetten kimseyle görüsemezsiniz arayıp konuscak kontorünüz bile yoktur. gittiginiz yerde konuscagınız bir tek insan yoktur ama yasamak zorundasınız hayata devam etmek zorundasınızdır. iste o zaman iki gün hatta on saat icin bile olsa ayrıldıgınız yere, sehire döndügünüzde anlarsınız her seyi özlemissinizdir. yaptıklarınız yasadıklarınız gözünüzün önünde canlanır icinizden bir sansım olsa burda yasasam dersiniz ama olmaz her ne kadar ayrılmak istemeseniz orada kalmak isteseniz de gitme zamanı gelmistir ve yine gidince her seyi özleyeceginizden emin olarak arkanıza baka baka otobüse biner bir dahaki kavusmaya kadar yasamak zorunda oldugunuz yere gidersiniz. özlersiniz özlersiniz ve yine özlersiniz...
patolojik insan davranışıdır, kendimden biliyorum.
bu tip kişiler geçmişe dair her şeyi özlerler.
çocukluk günlerini, adını bile hatırlayamadıkları eski arkadaşlarını, eskilerde sokak çocuğu gibi sokakta saatlerce bir dolu oyun oynamayı, sorumluluk almamayı, anne ve babanın çocukkenki davranışlarını, hep içlerinin kıpır kıpır olduğu mutlu günleri, ilk okul-ortaokul-lise-üniversite bilimum geçmiş okul hayatını, satıcılık da yapsa eski yakın arkadaşlarını, eski aşklarını, eski aşıklarını kısacası eskiye dair ne varsa mutlu olunan günlerde onları özlerler..
işin acı yanı geçmişi özlemekle o kadar meşguldurler ki, o anı ve ne yazık ki geleceği kaçırırlar çoğu zaman..
el özet: özlemek iyidir, ama ayarını kaçırmak daha da çok özlenecek şey-kişi olmasına neden olur. dolayısıyla anı kaçırmadan özlemek dozunda olanıdır, yararlıdır, insanidir.
