hemen her gün bir yerlerde şahit olduğum şey. birisi birisine kötülük etmiş: "bu dünyada değilse bile öbür dünyada bulur cezasını.", birisinin yakını sebepli sebepsiz ölmüş: "allah verdi, allah aldı." ve saire.
anlayabiliyorum tabii bu insanların halini. ama uzun vadede ve sürekli yapıldığında -ki bizde maalesef bu şekilde sürüp gitmekte- kişisel iradeyi ve eyleme geçmeyi neredeyse ortadan kaldırıyor. "eşeğini önce sağlam kazığa bağla, sonra allah'a havale et, kaçarsa da git peşinden yakala" şeklinde özetlenebilecek bir hareket tarzına yerini bırakması lazım, aksi halde sonu büyük bir atalet ve kadercilik oluyor.
örneğin: bebekler hastanelerde allah'a havale edilmiştir: toplu halde ölürler.
devleti yönetenler bir türlü işsizliğe çare bulamazlar.
işsizlik parası da ödeyemezler: gençleri allah'a havale ederler.
insanları genç yaşta emekli ettikleri halde, ellerine geçinebilecekleri ölçüde emekli maaşı bile veremez: gene allah'a havale ederler.
genellikle bizim vatandaş: doğumundan-ölümüne kadar allah'a havale edilmiştir.
