büyüdük, büyüyoruz... mutluluklarımızı küçültse de bu süreç, kabullenmeyi öğrendik, ölümü biliyoruz. tecrübelerimizle yaşamı doldurup, birikimimizin zirvesinde sırtımıza çantamızı alıp, çekip gidiyoruz hayattan; istemesek de, karşı gelsek de. ölümün içinde gizli bir hüzün var elbet, kalbimizin en derinlerine uzanan. ama hüzne göğüs gerip yaşama tutkusunda vazgeçemeyen ruhlarımız yoluna devam ediyor, tıpkı gamsız hayatın ta kendisi gibi.
iyi kötü, güzel çirkin tüm yaşanan olaylara rağmen nefes alıp vermektir. düşünebilmektir, üzülebilmektir , hala mutlu, umutlu olabilmektir. gariptir. ama insanoğlunun bir özelliğidir adeta.
