geçen her sene, yaş ilerledikçe ve yaşanılan şeyler biriktikçe insan geçmişi daha bir özler, daha bir anar. işte tam olarak bu durumdur.
geçen sene yaşadıklarınızdan dolayı, ondan önceki sene ne kadar güzeldi dersiniz. ama şuan yaşadığınız senede de geçen sene şikayetçi olduğunuz seneyi özlersiniz. zincirleme gider işte böyle..
saçma bir durumdur ama insan kendini alamaz. özellikle de sevdiğin insanlardan ayrı kalmışsan. aslında yaşanılan her günün kıymetini bilmeli insan ve o anı sevmeli.
her sene bir sene öncesini özlemek... insan hep geçmişe yaşanmışlığa özlem duymaz mı? ilk kez yaşanan ve bir daha aynı hazda yaşanamayacak bir yaşamayı, kaybettiklerini,özlemleri kim özlemez ki o yılları? varsın geçsin hayat deriz ama geçen her yıl bir şeyler eksiltir ve çıldırtan hasretler ezberlenir ve özlem şiddeti artar.
fıtrat gereği derler bazıları. insan özlemeyi çok sever. özlenmekten bile daha çekici gelir insana. filmlerdeki fakir veledin de birgün yüzünün gülmesini bekleme umudu gibi zor zavallı bir bekleyiştir hep. bazıları böyle der.
ama işin aslı şudur ki. her an sona yaklaşılan bir ömürde öncesini özlemek kadar mantıklı birşey yoktur. hele hele filmin sonunun ne zaman geleceğini bilmeden yaşarken. *
özlüyorum. çocukluğumu. ilk aşkımı. ilk kazandığım paramı. ilk zayıf notumu. ilk kurdelamı. okuldan kaçtığım zamanı. hasta olduğum zamanı da * .sağlıklı olduğum zamanı. böyle saçmaladığım zamanı. ikinci paragraftaki kesin tavrımı. ilk paragraftaki bazılarıyla diyen kelimelerimi.çünkü her an geride kalıyor. özlüyorum. ben halen 2006'dayım. sizlere iyi seneler.
