devamlı iş konuşan insanlar dışarı çıktıklarında, bir yerlerde oturduklarında, yürüdüklerinde, her yerde her saniye aynı şeyi yaparlar. nedense ortam değişince farklı bir şeyler yaptıklarını sanırlar. kafalar değişmedikçe aya çıksan da aynısın. kafayı değiştirdin mi karanlık bir odayı bile rengarenk yaparsın.
bu tip insanların gerçekte konuşacak bir şeyleri yoktur. insan hayatı ev ile iş arasında geçince ne yazık ki anıları da bu minvalde olur: iş ve dedikodu. o kadar sıkıcıdırlar ki mafya dillerini kesse de bir daha konuşmasalar diye hayal edersin. bu tip insanlar hayatın talihsiz tarafıdır. çorak birer araziden farksızdır. kimselerin dokunmak istemediği angarya bir iş gibidirler. ama onların nezdinde kendileri çok eğlenceli ve çok kültürlüdür.
ah ah nerde kahve ortamlarında takılan o eski hoşsohbet şairler!
