meğer insanın çocukluğunu yaşadığı eski mahallesinden geçmesi ne garip bir hismiş. aklımda kalan anılarla dolsada kafam, asıl önemli olan düşlerim, hayallerim ve arzularımdı. ne bahçede top oynayan mutlu çocuk olabildim, nede onları camdan izleyen çaresiz çocuk. ben hep mutluydun odamda, yatağımda düşlerimle gayet güzel geçiyordu zaman. pencereden bakmayı, dört duvara bir kaleme ve deftere tercih ettim her zaman. biliyor musunuz hayallerinizde hiç yenilmiyorsunuz ? dış etkenler değil siz çizebiliyorsunuz kaderinizi, geleceğinizi ve mutlu bitiyor masallar. belki antisosyal derler size hatta deli diyenler bile olur ama sizi anlayamaz küçük insanlar. hayallerini kaybetmiş, sürekli geçim sıkıntısından şikayet eden, hayatının hiçbir döneminde mutlu olamayn modern kölelerle beraber olmadınız, onlarla oynamadınız diye eleştirirler sizi ama siz onlara aldırmayın. hayallerimi kaybetmektense, hayallerimde yaşadım hep. üzülmeyin elbette arkadaşlarım vardı ama anlamıyorlardı beni sadece vakit geçiriyorlardı dünyada. insanlar hayatlarının yalnızca %10'unda mutlu olurmuş ne acı değil mi ? ben isyan ettim bu sisteme aldım başımı gittim uzaklara ve gerçekten buldum mutluluğu bilmediğim diyarlarda. gerçi uzaklaşmanın ne faydası vardı dört duvar her yerde dört duvardı , hayaller hep değişik ve renkliydi.
ben farkına varamadım küçükken mutluluğun. gerçi çoğu insan hala varamıyor farkına ne kadar eskitsede sakalları. ben küçükken mutsuzdum insanların arasında. yatağındayken hükümdar olan biri, sabah uyandığında köle olduğunu fark edince mutlu olur mu? çok acıydı gerçek hayat, kötü ve kabaydı insanlar, yalandı aslında söylenen her söz işte bunları farkettiğimde anladım bana göre değildi buralar.
hızlı adımlarla çıktım eski mahallemden. çıkarken selam ettim her sabah kahraman ama her akşam mağlup olan çocuğa. ama kendisi artık orda oturmuyordu, o artık hep kahramandı ve hep mutluydu.
