gerçek hayattan, sanal aleme her yerde yalnız olmaktır, insanın içini acıtır. çevrenizde zaten fedakar, samimi insan sayısı azdır, hatta yoktur bile. en yakın arkadaşınıza bile kendinizi uzak hissediyorsunuz belki de. mesela eve gidiyorsunuz, kaldığınız yurdu özlüyorsunuz. yurda dönüyorsunuz, evinizi özlüyorsunuz. bu, sizin sanal alemde daha çok vakit geçirmenize, daha önce hiç bulunmadığınız yepyeni platformlara kaydolmanıza neden oluyor. mesela uludağ sözlük'e bile bu sebeple üye oluyorsunuz. "madem çevremde anlattığımı, söyleyeceğimi, hissettiklerimi dinleyecek ve anlayacak yok, bu ortamlara gireyim." anlayışı oluşuyor kafanızda. "belki burada o kadar insan içinde beni anlayan çıkar." anlayışı. bakıyorsunuz, ona bile geç kalmışsınız. herkes zaten ortam yapmış. sonra twitter'a geçiyorsunuz, orası da buradan daha iyi değil. mesela takip ettiğiniz yazarlar zaten orada da samimiler birbirleriyle. sizi üzüyor bu. "evet, geç kalınmışlık var yine..."
nereye ait olduğunu bilememek gibi bir sorun çıkıyor kısacası.
yalnız kalmak farkındalığı artırır, bir yandan bu iyidir, içsel hesaplaşmalarla uğraşır insanların gerçekten saçma işler yaptığını görürsün ancak insanoğlu sosyal varlıktır arada iki sohbet iyi gider, tabi yaparsan.
