insan öyle bir yaratıktır ki başkasını, başka birşeyi suçlama ihtiyacı hisseder her daim. En kolay yolu da sorumlu olarak şeytani göstermektir, kendini rahatlatmak için bunu yapar.
Kendi işlediği suçun sorumluluğundan kaçmaktır. Adem, yasak ağacın meyvesini yedikten sonraki tevbesinde "şeytan beni kandırdı" dememiş, "şeytana uydum" demiştir. Suçunu kabullenmiştir. Bizler her gün sayısız kez o yasak meyveyi yediğimiz halde hala masum olduğunuzu iddia edebiliyoruz, suçu her seferinde utanmadan şeytana yükleyebiliyoruz.
