Doyumsuz olur, net.
Çocuğa sınır konmalı, öyle her isteği yerine getirilirse çekilmez biri olur. Etrafındaki insanlara hayatı zehir eder. Ama yine de en çok kendi mutsuz olur. Bir de şu var ebeveynler çocuğun maşası olur.
Çocuğun makul istekleri yerine getirilmeli ama 'olmaz'ı da öğrenmeli bir çocuk. Bunu öğrenirken sadece 'olmaz'ı değil, 'neden olmaz'ı öğrenmeli. Yetişkinler neden olmaması gerektiğini çocuğun anlayabileceği bir şekilde çocuğa aktarmalı.
öylesine doymuştur ki hiçbir şey ona değerli ve önemli gelmez zamanla. büyüdüğünde de tıpkı küçüklüğündeki gibi her istediğini almaya çalışır ve istediklerini de genelde alır. gün gelip isteyecek bir şeyi kalmadığında hayatı ona manasız görünür. işte o zaman hayatın, isteyecek bir şey olmadığı zaman sıkıcı bir yer olduğunu düşünür çünkü o istemeyi ve istediğini almayı yaşamanın yegane sebebi sanır. isteklerin son buluşu hayatı itici kılar..
hiçbir şey istemeyecekse ve istediklerine ulaşmak için çaba sarfetmeyecekse, istediği şeye kavuştuğu anı yaşayamayacaksa niye yaşasındır ki?????
her istediği yerine getirilen çocuk, büyüdüğünde her istediğini yerine getiren büyük olur... ve her istediğinizin olması bir insanın başına gelebilecek en büyük mutsuzluktur da kişi bunu farketmez kazandıklarıyla sevinir. herşeyi alan hiçbir şeyle doymaz...
