saflığın sonucudur. yarının güzel olacağına inanarak uyumak ve yarını yaşadıktan sonra hiç bir şeyin değişmediğini fark ederek aldıkları karardır. ama bu tür insanlar hep gelmeyecek yarını bekledikleri için, bir türlü bu düşünceyi eyleme dönüştüremezler.
daha fazla katlanamam. oradan oraya savrulan soluk bir yapraktan farkım yok.
insan olduğumu hissedemiyorum ve artık ne şarkılar yetiyor yaşamdan haz almaya ne de okunan kitaplar alıp götürüyor mutlu mesut yaşanan diyarlara. intiharı düşlüyorum bazı bazı. keskin bir koku geliyor burnuma intihar deyince. nilgün marmara geliyor "hayatın neresinden dönülse kardır" diyor.
virginia woolf geliyor "sonuna kadar nasıl yürüyeceğim bilmiyorum" diyor. hüzün çöküyor içime, fakat ne duygusuzum ki hiçbir şey yokmuş gibi davranabiliyorum arkadaşlarımın yanında, dünyanın en mutlu insanıyım sanki. kimse de anlamıyor içimde kopan fırtınaları. ve geçiyor günler böyle, her akşam aynı düşünce, kalkınca bambaşka bir insan. dualar tutuyor bazen beni ayakta, bazen güneşli günlerin yanık türküleri.
sonra olmaz dedi yeniden, olmaz, yapamam, yaşamak her şeye rağmen güzel, yaşamak herkese rağmen yaşanası, yaşayacaksın ve dayanacaksın.
