(bkz: yok öyle bişiy). ya unutmayacaksın ya da unutmak istiyorsan basıp gideceksin. pek tabi kapıyı çarpıp gitmenin mümkün olmadığı durumlar mevcuttur, tecrübeyle sabittir ki bu durumlarda acıya karşı koymak yerine acının seni esir almasına izin vermek en doğrusu olacaktır. zira bünye bir müddet sonra acıya alışmakta -elbette bu zaman kişiye göre değişir-, acıyı kanıksadıkça halet-i ruhiye ona göre şekillenmekte ve insan devamlı açık kalacağını sandığı o yarayla yaşamaya devam edebilmektedir. ve evet, er ya da geç, her yara kapanır.
onun yerini doldurmaya çalışmayı bırakıp, onun defterini kapatarak gerçekleştirilebilecek eylemin yolları.
o defterdeki hikayenin bittiğine, yeni bir deftere yepyeni bir hikaye yazmak gerektiğine inanılmalı.
her yeni insan bir yeni hikayedir. kimi kısa bir hikaye olarak kalır, tadında biter. kimi masallaşır, harikalar diyarında yaşatır. kimi roman olur, hayatınızın merkezine girer, orada sizinle yaşar. kiminin filmi çekilir, o varken dünyanız durur. her birinden alınan haz ayrıdır, her birinin özelliği ayrıdır.
hepsi biter, her şey biter. sadece, yeni bir hikayeye inanmalı.
