Bir an evvel bırakılması gereken bir iştir. Geriye sürekli bakmak önünüze güzel kapılar açılmasını önler ve mutsuz eder. Bitmiştir. Unutmaya çalışmak en güzelidir.
4 yıldır yeni bir hareket yoktur. heralde sadece arkadaşlarına görünür yapmıştır 4 yıl önce. ölmediğini arkadaşlarının fotolarında rastlayınca anlarsın.
ayrılığın ilk günlerinde çok sık olan bir şeydir. zamanla bakmazsın artık arakadaş değilsiniz ama resimlerini beğenmişsin beğenen listesine bakarsın sende varsın ama arkadaş bile değilsin engelemeyede kıyamıyorsun gün gelir sesini simasını unutursun ne yazık ki çok acı durum olmasaydı böyle keşke.
kimisine göre mallık, kimisine göre mazoşistçe bir şey belki, lakin insanın elinde olmayan bir şey bu. insan ister istemez bir gün bakmasa ertesi gün bakıyor merakından. acaba ne yaptı, nereye gitti, fotoğraf paylaştı mı veya daha birsürü şey. bazen merakımızın doğurduğu pişmanlıklarda vardır. profiline baktıktan sonra eğer olaki biriyle ilgili etkileşimler yapıyor ya da birinden hoşlanıyorsa insanın canı gerçekten acıyor. nasıl bu kadar kısa sürede unutabiliyor insanlar ya da unutmak mı bu unutmaya çalışmak mı birisi açıklayamaz mı ? mamafih artık önemsemiyorum eski sevgililerimi, sevdiğim insanları. en çok canımı yakanlar da onlar, beni en mutlu edenler de.
her gün eski sevgilinin twitter profiline bakmak ve "acaba benim hakkımda bir şey yazmış mı" diye kontrol etmek kadar paranoyak bir davranıştır. yeni sevgili yaparak bu durumdan kurtulabilirsiniz.
arkadaş olarak ekle butonuna basmak gelir içinizden ama cesaret edemezsiniz. public bilgilerine bakarsınız gene public fotoğrafları varsa ki onlar genelde kapak fotoğrafları oluyor onlara bakarsınız. zamanla azaltırsınız dozajı. artık her gün değil 2-3 günde bir bakıyorsunuzdur. zamanla biraz daha azalır bakma sıklığınız. bir müddet sonra bakmanın aklınıza bile gelmeyeceği zamanlara girmişsinizdir. sonra ansızın aklınıza gelir tekrar bakarsınız. ama baktığınıza pişman olursunuz. profil fotoğrafı artık tek kişilik değildir.
