insana huzur dolu bir hiçlikten başka bir şey sunmayan uykudan uyanıp yıkılan hayallerin süslediği bir güne başlamaktır. hem de her sabah... her sabah yenilginin acı tadını bir kez daha hissetmek dudaklarda.
ne anlamı var ki peşinden koşacak bir şeyler olmadığı halde koşmanın ? ama gün ışığı her sabah yeni bir maratonun startını veriyor. bazılarımızın yarışı çoktan bitmiş. ama yine de azarlarcasına bağırıyorlar arkamızdan "koşsana !" diye. "peki nereye ? ne için ?"
her sabah yine doğuyor güneş ve zoraki hayatlarımızı yeniden başlatıyor düşüncesizce. bıraksa da uyusak; hiç uyanmasak...
hayatın ne olduğunu anlamamış bünyede, yaşam enerjisini sömüren hede. halbuki hayat o hayal kırıklıklarına rağmen, güzel olan parçaların bir araya getirilmesi ile oluşan bir puzzle. illa ki sabır, sebat ve çokça deneyim istiyor. her uyandığın gündeki hayal kırıklıklarını toplamaya başlarsan önce ellerin, sonra yüreğin kanar. sonra ölümü özlemeye başlarsın. şöyle demiş biri:
"çalışmaktan yorulduğunda kaldır başını, bak ufka
yeni bir umut elbet bulacaksın."
her şey umutla, her gün yeni umutlara uyanmak en güzeli...
gerçekleri gören bünyenin dayanılmaz hali. birde etrafındaki insanların salakça şeylerler ilgilenmeleri ve ilgilendikleri salakça şeylerden mutlu olabilmeleri insanı daha da bir boşluğa sürüklüyor. insana dünyaya geldiğine bir daha lanet ettiriyor.
