7 kişiden 3 kişi kaldık.
ilk olarak en zıpır olanımız gitti, dj'lik yapıyordu.
motoruyla kamyon altına girdi. kamyon sürücüsü "bu kaza değil bir intihar" demişti. ne bir fren izi ne bir motorda sapma olmadan son gaz yol kenarında duran kamyona korna çala çala adeta herkese elveda der gibi dalmış.
kanında alkol uyuşturucu bulunamadı. motorun yan bagajında yanmaz falyoya ve su geçirmez plastik de sarılı mektup çıkmıştı.
ailesine yazmış, "sizleri bu utançtan kurtarıp evlatlık görevimi yaptım. mutlu musunuz?" demişti.
kendisi gay ve ailesi onu ret etmişti.
her buluşmamızda onun çalışmış olduğu disco da toplanır eğlenir sonra onun evine giderdik. taksim-cihangir de boğaz manzaralı enfes bir dairesi vardı. boğaza bakan duvarı komple kırmış ve cam yapmıştı.
o camın kenarına kanepelerde yayılır güneşin boğaz da doğuşunu izler son yolluk ya bira ya kahve ya da kahvaltı ederdik.
bazen kafalarımız iyiyken sohbet muhabbet esnasında grubumuz içinde olan cimcime adını taktığımız (kısa boyundan dolayı, tıpkı cyndi lauper gibi giyim makyajı vardı. gece dışarı eğlenmeye çıkışı veya konserlere gittiğimizde tam kopmalık kızdı zilli. şimdi evli 3 çocuğu var) sarılıp ağlardı.
ölen arkadaşım, cimcimeye sarılıp "sen benim annem gibi kısa kuru kara birisisin bana annemi hatırlatıyorsun" deyip ağladığında ayık isek sarhoş olurduk, sarhoş isek ayılırdık ve biz de ağlardık.
cimcime de ağlamamaya çalışıp "kadınlık annelik duygularımı tahrik etme bak yarın doğururum ha diye onu teselli etmeye çalışıyordu.
annesini çok seviyordu ve babasının annesine "sen nasıl evlat doğurmuşun" demesini asla af edemiyordu. çok tutucu bir ailesi vardı, doğuluydu.
cenazesine ailesi gelmedi.
ölümü en çok cimcimeyi yıktı.
şu an ramazan ayı olmasa bu saat de bir duble içerdim.
