atalarımız. insan atasını hor görür mü? görüyor işte. zorla gördürüyolar arkadaş. gel beni hor gör diyor adamlar.
inanmayan araştırsın baksın, yığınla gurbet türküsü. yok vatanım, vay anam, oy yarim, burnumda tütüyor, bilmem ne. bu ne lan? bu adamlar bu şarkıları yazmaya ayıracakları vaktin yarısını gezmeye görmeye ayırsalar memleketi hatırlamazlar bile yeminlen.
bi de bu gereksiz duygusallıklarını meşrulaştırmak için saçma sapan şeyler uydurmuşlar. neymiş? bülbülü altın kafese koymuşlarmış da, vatanım demiş de. bırak allasen. hiç bülbüle fikrini sordun mu? niye onun yerine karar veriyosun? hadi bunlar duygusaldı a dostlar, ya bu sözleri çok önemli bi miras gibi teeeey günümüze kadar taşıyanlara ne demeli? olm işiniz mi yoktu başka?
hah. şimdi noldu? pısırık bi nesil peyda oldu. adam 100 kilometre mesafeye gidiyor sonra başlıyor: "anam evimi özledim, anam, bacım, hemşerim ühü, mühü". lan hırt! keyfine baksana. tadını çıkarsana. yeni yerleri tanımaya ayırsana. yok. ataları öyle yapmış ya. bu da hemen 100 kilometre gidince gurbete gittim sanıyo, triplere giriyo.
velev ki yurtdışına gittin, teeeey dünyanın öbür ucuna gittin. ne olmuş yani? olaya iyi açıdan baksana! yeni insanlar tanıyacaksın. ufkun genişleyecek. "bülbül" müş, "altın kafes" miş... sinirlendim gene.
