bugün bir kız arkadaşım sevgilisinin yanında sordu.
- 4 erkeksiniz erkekler eski sevgilisini özler mi ?
ilk yanıtı ben verdim. evet dedim. ama benim aksime ortamda bulunan herkes hayır dedi.
eğer özlenecek olsaydı eski olmazmış, yok özleyecek olsaydı neden başka biriyle sevgili olmuş falan...
neden herkes bu kadar yalancı ki ? belki de o an için hepsi bir sevgiliye sahip olduğu için doğru söylüyorlardı kendince. ama o soru sorulduğunda benim ilk aklıma gelen şey eski sevgiliyle yaşadığım unutulmaz anlardı. böyle film şeridi gibi geçmişti lan. ilk onu gördüğümde ağızları kulaklarında gülüşü, ilk ona dokunuşum, ilk öpüşmemişiz, ilk kavgamız, ilk sevişmemiz, yanımda benim gözlerim kapalıyken bana yazdığı o şirin şekilli yazıları...
neyse aslında ben bunu demicektim lan.
o an birde aklıma çok sevdiğim umut sarıkaya abiminizin karikatürü gelmişti;
Yaşanmışlıkları unutmaya çalışmak, yok saymak sadece kendimizi ve çevremizi kandırmaktır. Ve her erkek bilir ki; üzerinden yıllar da geçse, hayat bizi farklı farklı yerlere savursa da her sevgilinin kafadan bir otuzbiri hazırdır...
