Bu dünyada her şeyin, elimizde olan veya elimizde olmayan bir sonu vardır. Her pozitif duygu bir gün biter ve hüzne bağlanır. Her negatif duygu da, kısa bir mutluluktan sonra hüzne bağlanır. Duygulardan kurtulmadan, gözyaşlarından kurtulmak imkansızdır.
Ölümün olduğu bu dünyada her duygunun sonunun bağlandığı duygudur.
Doğa çok güzelmiş o yaylalarda
Tüm hüzünlerin kaynağıymış bu mevsim
Günlerce yolunu gözlemişti oysa
Hüzünmüş bize en çok yakışan
Belki de en çok sevdiği türküydü
Kardı saçlarına düşen bunca yıl sonra
Kocaman dallarında hayallerimizdi asılı kalan
Hüzündür bize en çok yakışan
Fırtınalarda yıllar sonra dinmişti
Dalında kurumuştu, sararmıştı yapraklar
Solmuştu artık o gonca gül
Hüzündü bize en çok yakışan...
Heyecan yaptım çok. Sadece kelimelerin için öyle heyecan yaptım ki gören de bana ilanı aşk ilan ediyorsun filan sanardı. Halbuki sadece ismimi söylemiştin veya daha da basit bir kelime. Mutlu da oldum. Hem de nasıl. Eğlendim. Sonu hüzün. Ama en sonu değil biliyorum.
