iyi yapmiyormus gibi görünse de aslında iyi yapan insandır.
benimdir..
hz. mevlana iki kişinin bildiği sır değildir, diyor. başkasına anlatacaksın da ne olacak. ya anlamayacak seni ya da gidip başkalarına anlatacak seni rezil edecek.
susmak ama meseleleri hazmetmek lazım, içte çözümlemeden biriktirmek her türlü hastalığa davetiyedir. çünki sağlığı bozan en önemli faktörlerden biridir stres. üzgün insanın bünyesi zayıflıyor, mutsuzluk bedeni ve ruhu tahrip ediyor, hastalıklar ortaya çıkıyor.
sorunlarımı kimseye anlatmıyorum ama kahrimdan ölmenin eşiğine de gelmemeye de dikkat ediyorum.
bazen ciddi olarak; ''ben normal miyim? eğer ben normalsem neden her gittiğim yerde kendimi belli ediyorum? ( hatta belli edemiyorum desek daha doğru olur). diğer insanlar neden farklı? neden aynı şeylere gülemiyoruz, kafayı takmıyoruz? ....'' gibisinden düşüncelere kapılır ve bu düşünceler zincirleme bir hal alır gider de gider.. (örnekte olduğu gibi)
dertlerini içine attığından sürekli düşünür, bu da gerçekten her insanın yapmadığı şeydir. herkes düşünmez!
düşündükçe aydınlanır, farkındalıık bilinci yükselir. eğer düştüğü bu anlaşılamamazlık kuyusundan kurtulmayı başarırsa; dünyaya yön veren bir insan olacaktır.
kendini yalnız hisseder. çevresindeki insanlar tarafından yabani, asosyal gibi sıfatlarla tanımlanır. hiçbiri de sormaz ne derdin var diye. zaten sorsalar bile anlatmaz. bu da böyle bir insandır işte.
