insanın daimi gerçeğidir. bütün kalabalıkların aldatıcı, geçici ve eninde sonunda çıkarcı ilişkilerinden sıyrılıp doğumdan ölüme mutlak yalnızlığını cesurca kabul edebilenler bunun farkındadır.
Bunu aciklamak zordur. Yalnizlik dedigimiz olgu o kadar gariptir ki anlatilamaz. Bazen birisi gelir bi anda alir gider bütün yalnizligini, bazen milyonu gelse yinese gitmez yalnızligin. Hep yalnizsindir. Hep bi yetemeyis, yarimlik, agresiflik, bikmislik vardir.
su an gidip oturabilecegim arkadaslarim falan var. Ama ben oturmus havelka da -en sevdigim mekandir kendisi- tek basima iciyorum. Etrafimda birileri olumca rahat edemiyorum. Darlaniyorum. Yetmiyolar. Bos konusmalari kaldiramiyorum. Çünkü ben icten ice yalniz bi insanim. Hayatim boyunca bana yetebilen kimse olmadi ki. Vakit kaybetmek istemiyorum. Bölesi hepsinden daha iyi.
