yahu hemen kızmayın, elbet yumurtaya can veren yüce rabbim en güzel şekilde yaratmıştır, zinhar şikayetçi değiliz ama yani eğri oturup doğru konuşmak lazım, çirkiniz biz, en azından, yakışıklı değiliz yani.
her ne olursa olsun insan kendiyle barışık olmalı, hayatın tadını çıkarabilmelidir, hem ayrıca söyleyelim ki; çirkinler de sever ulan!.
neyse efendim bir tanım yaparak konuya girelim;
insanın, yakışıklı olmadığını az çok bildiği halde, her berebere gidişinde, daha berber koltuğuna oturur oturmaz içini kaplayan bir histir, bir sanrıdır aslında.
koltuğa oturur oturmaz duymasa bile, tıraşın sonunda muhakkak bu hissi duyar tüm hücrelerinde, ve;
'vay amsinakoym ben ne ka yakışıklıymışım lan' diye geçirir aklından, bu sevinçle berber çırağına bir tıraş parası bahşiş verenler de mevcuttur.
her neyse, berberden çıkılır ve yine gündelik hayata karışılır, belki bir sigara içimlik zaman sonra, yanından geçenlerin hiç dikkatini çekememek, çektiklerinden ise en fazla 'sıhhatler olsun' cümlesini duymakla beraber, acı gerçek yeniden kendini gösterir...
her defasında böyle olmuştur ve yine böyle olacaktır dostum, estetik ameliyat olmadığın müddetçe, her berbere gidişinde
-kaçışı yok- bu hisse yine kapılacak ve berber çıkışı hayatın bu acı tokadını yine yeni yeniden yiyeceksin malesef.
'peki neden oluyor bu? neden her seferinde aynı yanılgıya düşüyor insan?' diye soracak olursan da, cevabı şudur;
