böyle hayvanlar gibi koşar insan. çiçekler, rüzgar, yeşil ve dünya. koşarsın yani doludizgin. sonra bir virajda sendelersin kalbin tuzla buz olur. düşer kolların iki yana, düşer omuzların yine yangın yeri sol memenin altında çarpan cevahirin mağması. daha bir tecrübelenirsin daha bir bileylersin içinin sancısını. derken o keskin virajda; tepe taklak oldğun yerden, kalkarsın ayağa... tozun dumanın içinden. silkersin üstünü başını kaldığın yerden devem edersin ki, en fazla bir sonraki dönemeçtir soluklanacağın yer. yine de zor zanaattır bu her aşka dört nala koşma mevzusu.
