zamanla bir şey söylemez artık kırılmak bile
sonra başka bir başlangıcın kapısında
aynı korkularla kalakalırız
daha önce de söylemiştim:
kimse yoktur kimsenin kimsesizliğine
her şiirin gizi başka bir şiirle
açıklar kendini
demiştim ya, hep öyle oldu bende
böyle katlandım kimsesizliğe
o birini ararken bile biliyordum
hiç kimse hiç kimse hiç kimse
hiçbiri ölümün getirdiği ayrılık ardından yaşanan sessizlik kadar ağır ve acı olamaz. sessiz haykırışların olur hep ve o sessizliğin içinde kaybolur giderler.
